Ciężka atmosfera (paradoksalnie potęgowana jeszcze bardziej przez ładną, słoneczną pogodę), robienie dobrej miny do złej gry, poczucie beznadziei, sytuacja bez wyjścia, ale również motyw żony, dziecka, znajomego/nieznajomego przyjętego pod dach a nawet taniec do piosenki „Ta ostatnia niedziela” - wszystko to i jeszcze kilka rzeczy nasuwa mi skojarzenia z filmem Michałkowa. Trochę tego dużo. Może to przypadek, ale szczerze „pisząc” wątpię, by M. Wrona nie był pod silnym wpływem „Spalonych…”. To jeszcze nie grzech, jednak jakoś przeszkadzają mi te podobieństwa - są zbyt dosłowne i niestety jestem zmuszony zaliczyć je na minus dla polskiego filmu.

Mimo wszystko „Chrzest” to świetny film, dobrze zagrany i zrobiony. To historia, o której się myśli jeszcze długo po wyjściu z kina lub wyłączeniu TV – ode mnie 8/10.