całość: https://wiecznieniezadowolona.wordpress.com/2024/04/17/civil-war-alex-garland/

Garlandowska wojna oszczędza nam jakichkolwiek konkretów dotyczących jej początku i przyczyn. Jedyną wskazówką jest dialog dwóch dziennikarzy, którzy przekomarzają się, jakie pytania zadadzą prezydentowi, jeśli uda się do niego dotrzeć. To całe cztery pytania. Uważam, że to świetne zagranie – bo nikt nie jest w stanie podważyć zachowań postaci w tym filmie, ze względu na przyczynę i motywację ich działań. Nie wiemy, czy Jesse Plemons, który notabene pojawia się w jednej scenie w tym filmie i od razu czyni tę scenę najmocniejszą w filmie, jest chrześcijaninem, demokratą, gejem, kosmitą. Nikt więc nie może powiedzieć, że chrześcijanin, demokrata, gej, kosmita, NIGDY BY CZEGOŚ TAKIEGO NIE ZROBIŁ. Powstrzymując się od określania stron konfliktów, Civil War pokazuje wojnę, której początkowy sens zanika (o ile w ogóle istniał), a obecny sprowadza się do tego, by zginął ten drugi. W scenie, gdy nasi dziennikarze trafiają do opuszczonego zimowego miasteczka, na szereg pytań pada jedna odpowiedź: my chcemy zabić tamtego, on chce zabić nas, czego nie rozumiesz?


W wywiadach Garland wyraźnie mówi o polaryzacji społeczeństwa i roli dziennikarzy, którzy powinni być dla tej polaryzacji przeciwwagą, a jak wiemy, również z naszego podwórka, nie zawsze są. Społeczeństwo daje się polaryzować populistycznym wypowiedziom polityków, aż w końcu dociera do miejsca, w którym kula w łeb to jedyne rozwiązanie różnic dzielących zwykłych ludzi. Civil War jest niesamowicie uniwersalnym filmem, ale ani odrobinę banalnym w przekazie. Przecież o tej całej polaryzacji na naszym poletku mówi się po prostu dziel i rządź i jakby nie patrzeć sprawdza się to politycznie w każdym zakątku świata. Na zaawansowanym etapie takich działań nie ma już dobrych czy łatwych odpowiedzi nawet na proste pytanie. Jakim jesteś Amerykaninem? Po tym, zadanym przez Jessego Plemonsa patrzącego zza różowych okularów, pytaniu zapada pełna przerażenia cisza.