Cała część w schronie jest jakoś bez napięcia, Howard od samego początku jest podejrzany i czuć, że coś ukrywa, jakoś też z góry wiadomo, że bohaterka w końcu wyjdzie na zewnątrz - tylko nie wiemy, co tam zastanie (w końcu po kobiecie, która próbowała dostać się do bunkra, widać, że "coś" tam naprawdę się dzieje). Dlatego to wszystko jest jakieś wyprane z emocji i trudno wciągnąć się w akcję - tylko się czeka "kiedy ona w końcu wyjdzie?". Jedynym ciekawszym momentem jest, kiedy odkrywa napis "HELP" wydrapany na szybie włazu przez porwaną dziewczynę.
Kiedy Howard ostatecznie okazuje się być niebezpiecznym świrem, a bohaterce udaje się uciec, mamy już totalną żenadę. Po pierwsze, maniakalny świr w schronie I RÓWNOCZEŚNIE jednak prawdziwy atak obcych na zewnątrz (pod tym względem akurat świr miał rację) to fabularna przesada - przysłowiowe "dwa grzyby w barszcz". Po drugie, nawet jeśli ten atak obcych jakoś byłby do zniesienia, to żenujące sceny walki bohaterki z kosmitami (koktajl Mołotowa z butelki z wódką czy innym alkoholem i kawałka gazety, serio?), rodem z filmu nawet nie klasy B, tylko jakiegoś D lub E, totalnie kładą całość.
No i to idiotyczne zakończenie, gdzie bohaterka słyszy komunikat w radiu, cudem znajduje się akurat na rozwidleniu dróg prowadzących do tych dwu miast, o których mowa w komunikacie, i ni stąd, ni zowąd bohatersko decyduje się dołączyć do walczących... Totalna żenada.