Arthur Penn przenosi nas w czarno - białym obrazie końca XIX wieku do Alabamy inspirowany prawdziwą historią. W 1880 roku na świat przyszła Helen Keller, mając niespełna dwa latka przeszła chorobę, która pozbawiła ją wzroku, słuchu i częściowo możności mówienia. W wieku sześciu lat, po licznych konsultacjach wynajęto nauczycielkę Anną Mansfield Sullivan, która rozpoczęła prace nad dziewczynką, kształtowanie jej charakteru, nabywanie umiejętności pomocnych w samodzielnym funkcjonowaniu i edukację. Annie Sullivan, była niezwykła osobą, ponieważ od dzieciństwa był niedowidząca, zderzenie dwóch światów, osoby, która sama w dzieciństwie przeszła przez piekło niedogodności, poniżanie, nietolerancję i odrzucenie, umieszczenie w ośrodku dla upośledzonych. Ta terapia, walka o siebie, usamodzielnienie się, umiejętność funkcjonowania i znalezienia swojego miejsca w świecie, świecie zdominowanych przez mężczyzn, niewolnictwo, rasizm, gdzie kobiety nic nie znaczyły a osoby inaczej funkcjonujące były umieszczane w ośrodkach dla upośledzonych, ta osamotniona i odważna kobieta podjęła wyzwanie i przeciwstawiła się całemu światu.
Terapia nauczycielki uderza sugestywnością scen, brutalnością, prymitywizmem, determinacją, konsekwencją, żelazną dyscypliną, bólem, odosobnieniem. Walka i nauka, która towarzyszy postępom Helen jest efektem, że nauczyła się pisać, czytać i mówić, a potem została pisarką i społeczną aktywistką.
Poświęciła życie innym osobom sprawnym inaczej. Napisała wiele książek, z których najsławniejsza to "Historia mego życia" (1902, polskie wydanie 1904).
Anne Bancroft w roli nauczycielki elektryzuje determinacją, konsekwencją, zawziętością i realizacją wytyczonych zadań, dążenie do usamodzielnienia dziewczynki np. scena z jedzeniem, z własnego talerza zjadła i serwetkę złożyła...pokój wygląda jak pobojowisko ale złożyła serwetkę. Kobieta, która nadal zmaga się z wadą wzroku, nieakceptowaniem, trudnym charakterem i genialnymi rezultatami swej terapii, tak mogła zagrać tylko Anne Bancroft.
Patty Duke w roli Helen, wykazała się dużą empatia, sugestywnością odtwarzania postaci głuchoniemej i niewidomej w tak realistyczny sposób, ręce, które były jej zmysłami wzroku, dotyku, poruszania się w świecie ciszy i ciemności, w świecie nicości, braku kontaktu, języka, komunikacji, świecie samotności, odizolowania , które przekładało się na agresję, brutalność, wołanie o pomoc.
Film nominowany w wielu kategoriach, A. Bancroft i P. Duke otrzymały w 1963 roku statuetki Oscara za pierwszoplanową i drugoplanową rolę dla najlepszych aktorek.