Do obejrzenia tej produkcji zachęcił mnie intrygujący tytuł i okładka. Szybko jednak po włączeniu go zorientowałem się, że to bardzo niskobudżetowy film, w którym nie będzie miejsca na jakąś akcję, czy też coś, co może wybić się ponad przeciętność. Film więc na jakieś pół roku po prostu odłożyłem. Po długim czasie postanowiłem go zobaczyć i dziś myślę sobie, że szkoda aby taki produkt istniał niezauważony. Gdybym miał go na siłę porównać do czegoś innego napisałbym, że to taki "K-Pax" bez budżetu. Oba filmy łączy tajemnica intrygującej, inteligentnej osoby, która podaje się za kogoś, w kogo trudno nam uwierzyć oraz grupa naukowców, która z trudem może temu zaprzeczyć.

Wszystko zaczyna się bardzo usypiająco. Paru przyjaciół będących nauczycielami zjeżdża się do domu swojego przyjaciela Johna, który był nauczycielem już 10 lat i postanowił wyprowadzić się, wcześniej pożegnawszy się ze swoimi kolegami z pracy. John opowiada im swoją historię, która wydaje im się tak absurdalna, że inni podejrzewają go o chorobę psychiczną. John bowiem podaje się za człowieka żyjącego na naszej planecie od około czternastu tysięcy lat. Uważa się za przypadkowy twór, który znalazł się na świecie przez przypadek - jego organizm nie starzeje się, jest odporny na śmiertelne choroby, a jego ciało nie pozostawia blizn. Może jednak umrzeć od ran, tak więc co dziesięć lat przemieszcza się w inne miejsce, aby nie wzbudzać podejrzenia wśród okolicznych mieszkańców i nie prowokować ich zawiści. Jego historia jest tak niezwykła i tak bardzo trudno podważyć argumenty Johna, że sceptyczni naukowcy - choć zarzekają się, że nie wierzą w takie rzeczy -szybko wciągają się w to opowiadanie. Mnie ta opowieść wciągnęła równie szybko. Chociaż na ekranie nie dzieje się praktycznie nic, w środku możemy odczuwać prawdziwą burzę. Teoria Johna podważa nie tylko prawa nauki, ale także (a może przede wszystkim) religii. Dlatego właśnie uwielbiam takie historie. Ludzie zwykli rzucać się na moje poglądy, ślepo wierząc we własne i co gorsze narzucając je innym. Takie opowieści, jak ten film, stanowią pewnego rodzaju argument ubrany w słowa, których sam bym nie wymyślił. Może właśnie przez to moja ocena "Jerome Bixby's The Man From Earth" jest bardzo subiektywna.

Technicznie wszystko prezentuje się okropnie - prawie jak produkcja telewizyjna. Zdjęcia w ogóle nie zapadają w pamięć, a montaż psuje klimat historii trochę rujnując starania aktorów. Jedyne co pamiętam to rzadkie w kinie ujęcia kamery, która pokazuje bohatera na pierwszym planie, a w tle ludzi komentujących to, co właśnie powiedział. Ma to miejsce, kiedy John odchodzi od towarzystwa i przysłuchuje się z pewną obawą na twarzy, jak jego dobrzy znajomi odbierają, to co im wyznał. Aktorzy chociaż nie z pierwszej półki, to jednak niezupełnie nieznani, poza tym naprawdę zaangażowani w role. Jednym z ostatnich "niestety" jest dla mnie muzyka. Pomijam tylko dwa utwory - jeden to klasyczny BEETHOVEN, a drugi - puszczony jakoś podczas napisów - zupełnie nie pasuje do klimatu filmu. Historia, którą opowiada John jest naprawdę mocna, a nie towarzyszy jej żadna muzyka, która jeszcze bardziej budowałaby napięcie. Ostatnie "niestety" można przypisać zakończeniu. W prosty sposób można było uczynić z filmu coś znacznie lepszego kończąc go o pięć minut wcześniej. Wówczas zakończenie pozostałoby otwarte (jak w "K-Pax") - to jest chyba to, co ludzie chcący podejmować własne osądy chcieliby zobaczyć. Jerome Bixby kończąc scenariusz umierał już w swoim łóżku i myślę, że zamknięte zakończenie było dla niego czymś optymistycznym. Czymś czego sam nie chciał zabierać innym, aby nie poddawać swojej historii w wątpliwość. Uważam tak, bowiem dla mnie historia bohatera filmu jest jak najbardziej optymistyczna, utwierdzająca mnie we własnych przekonaniach. Fabuła daje do myślenia na kilku płaszczyznach: religijnej (poddanie w wątpliwość religii), naukowej (nieśmiertelność), filozoficznej ("człowiek, chociaż żyłby wieczność, nie jest w stanie być najmądrzejszy na planecie, bowiem nigdy nie wyprzedzi epoki, w której żyje"), socjologicznej (jak zareaguje ludzkość, wiedząc, że śmierć nie jest koniecznością, jest ktoś, kto może żyć wiecznie). Poza tym w prosty sposób poddaje w wątpliwość wiele rzeczy, które ludzkość bardzo często przyjmuje za pewnik.

Z jednej strony bardzo się cieszę, że w ogóle powstał ten film. Jerome Bixby's firmuje nazwę "The Man From Earth", bowiem jego nazwisko widnieje również przy znanych markach, jak na przykład oryginalnej serii "Star Trek", "The Twilight Zone" oraz był on autorem scenariusza do filmu z lat sześćdziesiątych "It! The Terror From Beyond Space", którego autorzy posądzili podobno twórców filmu "Obcy" o plagiat. Oglądając jego ostatni film, sądziłem że Bixby był pisarzem, bowiem jego historia prosi się o to, aby zamiast filmem, była ona książką s-f. Zdecydowanie wolałbym ją czytać, niż oglądać. Ale łatwiej dotrzeć do ludzi niskobudżetowym filmem niż książką, ale naprawdę "Jerome Bixby's The Man From Earth" nie pokazuje scenariusza z najlepszej strony, marnując bardzo dużo z jego potencjału. Pozostaje mieć nadzieję, że ktoś inny niż syn autora - ktoś znacznie bogatszy - weźmie się kiedyś za produkcję adaptacji tego scenariusza i nakręci taką wersję, gdzie nie tylko technicznie będzie ona doskonała, ale także zobaczymy mnóstwo scen z dawnego życia bohatera. Przecież byłoby co pokazywać. Jak dla mnie materiał na wielki hit jest już gotowy - wystarczy po niego sięgnąć.