myśli się o tym filmie w i po seansie, a to najistotniejsza funkcja kina, dawno nie widziałem
takiej postaci jak Sara, nie było sceny w filmie gdzie zaistniałby na jej twarzy uśmiech, Ci
ludzie którzy się pojawiają, obiecują dobrą pracę, pieniądze, sławe, gdy zaczyna Jej
nieodpowiadać wykownywana praca, próbuje postawić na swoim, niezgodzić się na takie
traktowanie"Ci" ludzie wykorzystują najpierw zmyślne metody, żeby zmanipulować Sarę, np.
wmawianie że praca wymaga poświęceń, potem wróci i kupi ziemię czy zdania typu: to mnie
wszystko zawdzięczasz, gdy nawet te techniki nie zadziałają pozostaje zmusić Ją do
posłuszeństwa przemocą, co Sarę już całkowicie pozbawia poczucia własnej wartości,
sensu życia, jej wyraz twarzy pokazuje najdobitniej jaki ból nosi w sobie, ten ból, złamanie,
obojętność rośnie z każdą minutą filmu, by doprowadzić do smutnego finału, wstyd mi za
ludzi typu Cezar, myślałem, żę Sara znaczy coś dla niego więcej niż tylko pieniądze, które
dzięki niej zarabiał, myślałem że ma jakieś granice, których nie przekroczy, jednak się
myliłem, takie wykorzystywanie ludz (niewolnicza praca, prostytucja) ma miejsce także
dzisiaj i będzie miało miejsce dopóki będzie popyt, dlatego zawsze trzeba pamiętać, że na
końcu jest żywy człowiek, który cierpi i trzeba się temu przeciwstawiać