Téchiné zaskoczył mnie tym film i to bardzo. Na pozór banalna opowieść o miłości, która z jakichś powodów nie wystarcza, w rzeczywistości jest niezwykle skomplikowaną przypowieścią o ludzkich marzeniach. Finezyjny, subtelny, niemal podskórny, "Loin" jest niczym symfonia. Każda z historyjek, każda z postaci to odrębny instrument - już sam sobie interesujący, zachwycający. Jednak dopiero razem tworząc całość zachwycającą i porywającą. "Loin" to symfonia raczej dość smutna, bolesna. Pełno w niej bólu, bohaterami są ludzie rozdarci, którym życie nie ułożyło się gładko, miło i przyjemnie. To ludzie poszukujący, marzący, pragnący. Część z nich, jak Serge czy Sarah, nie bardzo wiedzą, czego pragną. Źle im jest, szamoczą się ze sobą, walczą ze światem, choć tak naprawdę nie wiedzą o co. Inni, jak James czy Emily, żyją przeszłością. Zanurzają się w fantazjach, tworzą sobie nierealistyczne obrazy świata, w których się zatapiają nie potrafiąc zmierzyć się z tym, co zgotowało im życie. Inni wreszcie, jak Said, patrzą przed siebie, w przyszłość wymyśloną, wyimaginowaną, wierząc że gdzieś indziej będzie lepiej, że się uda, że życie potoczy się właściwymi torami. Symbolem ty wszystkich bohaterów jest Tanger, miasto wielokulturowe, stojące na granicy świata bogatego i biednego, gdzie każdy mieszkaniec zdaje się przed czymś uciekać lub gonić za fantazmami.

"Loin" okazało się filmem niezwykle interesującym. O wiele bardziej ciekawym, niż się tego spodziewałem. Wychodząc z kina miałem prawdziwy chaos w głowie. Kotłowały się we mnie różne myśli, różne emocje, prawdziwe szaleństwo obrazów i słów. Znakomite kino skupienia i odczuwania.