Dom chłopców/film/Dom+ch%C5%82opc%C3%B3w-2009-2515332009
pressbook
Inne
FABUŁA
Osiemnastoletni Frank mieszka w Luksemburgu. Dokonawszy coming-outu, wiedziony tęsknotą za łatwym, przepełnionym zabawą życiem, ucieka do Amsterdamu, gdzie odnajduje się w roli striptizera w klubie kabaretowym, która okazuje się spełnieniem jego pragnień.
OPIS FILMU
Dom chłopców to emocjonująca opowieść o buncie młodości i brutalnych doświadczeniach dorosłego życia. Znakomita muzyka w wykonaniu Dangerous Muse oraz doskonałe kreacje Udo Kiera (znanego z filmów Gusa Van Santa, Wima Wendersa czy Larsa Von Triera) i wielokrotnie nagradzanego Stephen Fry’a gwarantują niezapomniane przeżycia. Jest rok 1984. Frank ma 18 lat. Ucieka z domu i wyjeżdża do legendarnego Amsterdamu. Zatrudnia się w klubie ze striptizem. Trafia na niekończącą się imprezę z doskonałą muzyką, dużą ilością alkoholu, namiętnego tańca i seksu. W Domu chłopców poznaje przyjaciół, jak z filmów Almodovara: Angelo, który odkłada kasę na operację zmiany płci, przystojnego graficiarza i punka Deana, cze wreszcie właściciela klubu Madame. Wśród nich jest też Jake, dla którego Frank kompletnie traci głowę. Tymczasem do Europy dociera nieznana wcześniej, przerażająca choroba – AIDS...
STRESZCZENIE
Dom chłopców to opowiedziana z pasją, dramatyczna historia Franka, licealisty z Luksemburga, który dokonawszy coming-outu, wbrew przeciwnościom jakich doświadcza w rodzinnym miasteczku, eksploruje swoją nowoodkrytą seksualność, zarówno w szkole jak i w domu, ku przerażeniu swoich rodziców. Jest rok 1984—szczyt ery swobodnego stylu życia. Wiedziony chęcią przygód, łatwego życia i całonocnej zabawy, Frank ucieka ze swoją przyjaciółką Ritą z egzaminów końcowych. Jadą do Amsterdamu gdzie Frank wkrótce z dużą przyjemnością odnajduje się w pracy striptizera w klubie dla mężczyzn, otoczony najbardziej kolorową i ekstrawagancką grupą ludzi, w świecie przepełnionym ekscytującym seksem i muzyką. Madame, ekscentryczny i surowy właściciel Domu Chłopców, na scenie daje najlepsze przedstawienia. Jego prawą ręką jest Emma, którą chłopcy uważają za swojego anioła stróża. W Domu pracują też: kobiecy Angelo, przyjaciel Franka, który oszczędza na operację płci, Dean, uroczy buntownik i graficiarz, Herman, dziecko ulicy, oraz Jake, przystojny współlokator Franka, tancerz ze Stanów Zjednoczonych, który wkrótce staje się jego najbliższym przyjacielem. Frank ma nadzieję na cos więcej, ale Jake ma dziewczynę. Wkrótce rzeczy przybierają niespodziewany obrót i dwójka przyjaciół zostaje kochankami. Frank odczuwa po raz pierwszy „potęgę miłości” przy Power of Love grupy Frankie Goes to Hollywood. Romantyczne uniesienia zamieniają się w przerażenie, kiedy Jake okazuje się być chory na AIDS, chorobę praktycznie wówczas nieznaną, którą nazywa się „rakiem homoseksualistów.” Wyrzuceni z Domu Chłopców, Jake i Frank mieszkają u Emmy próbując zebrać odwagę by stoczyć walkę z przerażającą chorobą, która objawia się w formie wyniszczających mięsaków Kaposiego. Wspierany przez pracowników szpitala na czele z Dr.Marsh, pocieszany przez Deana i Angelo, Frank do końca nie opuszcza przyjaciela, aż do chwili gdy ten umiera w jego ramionach. Dramatyczne zakończenie zmienia się w manifest chęci życia i nadziei, kiedy Frank i Carol jadą razem do Maroka. Ta podróż staje się hołdem dla Jake’a, którego niespełnionym marzeniem była wizyta w Essaouira. W ostatnim ujęciu, klatka zatrzymuje się na otwartym niebie, na którym widzimy statystyki ofiar śmiertelnych w roku 1985. W miarę jak cichnie muzyka, tylko lata i liczby kolejnych ofiar do roku 2008 zmieniają się na ekranie, z ostatecznym wynikiem ponad 40 milionów osób na świecie. Dom chłopców dokumentuje ciemną kartę początków epidemii, w taki sposób, by przerażające obrazy obudziły odbiorców i stały się sygnałem alarmowym dla obecnych pokoleń . Dom chłopców z pewnością jest filmem tragicznym. Ja jednak odbieram go jako napawającą optymizmem, ubarwioną muzyką komedię, z kolorowymi, zabawnymi i silnymi postaciami, opartą w ponadczasowy klasyczny sposób na dramatycznej historii o miłości.
OŚWIADCZENIE REŻYSERA
„Mów o tym” to hasło propagowane przez Billa Clintona, Kofiego Annana i innych, którzy przemawiali dla UNAIDS, pragnąc tym samym przekazać, że walka z AIDS wciąż nie jest wygrana. Można się przyczynić do lepszej prewencji na różne sposoby, ale faktem jest, że od chwili pojawienia się tego hasła, światowa kinematografia zapomniała o AIDS. Ludzie nie chcą myśleć o tym, że jest to choroba śmiertelna. W tym sensie Dom chłopców dokumentuje ciemną kartę początków epidemii, w taki sposób, by przerażające obrazy obudziły odbiorców i stały się sygnałem alarmowym dla obecnych pokoleń . Dom chłopców z pewnością jest filmem tragicznym. Ja jednak odbieram go jako napawającą optymizmem, ubarwioną muzyką, komedię, z kolorowymi, zabawnymi i silnymi postaciami, opartą na dramatycznej historii o miłości. Nie chcę być reżyserem, chcę stworzyć wspaniały film! Dla mnie praca nad filmem to praca zespołowa, napędzana pozytywnym nastawieniem i twórczym zaangażowaniem. Wierzę, że nasza siła leży w wyjątkowym scenariuszu i klasycznym, lecz ponadczasowym sposobie snucia historii.
OŚWIADCZENIE PRODUCENTA
Prawdziwa historia miłosna z lat 80-tych, kiedy panowała ekstrawagancja w modzie, muzyka powalała z nóg, a clubbing był nowym sposobem na życie. Te stylowe czasy stanowią tło poruszającego romansu między dwojgiem młodych mężczyzn. Mówi, się, że miłość wymaga cierpienia. Początek epidemii AIDS kończy kolorowe lata 80-te i staje się tragedią dla milionów ludzi na świecie. Tragedia i potęga miłości!
HISTORIA
Dom chłopców jest w pewnym sensie komedią kontynuującą tradycję takich filmów jak Pricilla –królowa pustyni, Muriel, czy Długoletni przyjaciele. Dom chłopców jest filmem zabawnym, z błyskotliwymi dialogami i barwnymi, pozytywnymi bohaterami. Mimo, że mogą być postrzegani jako wyrzuceni poza nawias społeczeństwa, to co czyni ich silniejszymi, to wiara w siebie i przekonanie, że ich życie jest coś warte. Dom chłopców dzieli się na trzy akty poprzedzone prologiem i zamknięte krótkim epilogiem. Wszystkie trzy akty dzieją się w zamkniętej, dość hermetycznej przestrzeni małego świata, w którym zamknięci są główni bohaterowie. W akcie 1 i 2 tym światem jest Dom chłopców i mieszkanie Emmy, akt trzeci ma miejsce w szpitalu. Te „światy” nie muszą być ubarwiane scenami z zewnątrz, jako, że są same w sobie niezależnymi społecznościami, z własnymi zasadami przetrwania. W Domu chłopców świat jest pełen radości i przepychu, a każdy z bohaterów jest akceptowany takim jaki jest. Dla kontrastu, szpital ukazany jest jako bezbarwne pozbawione radości miejsce gdzie obliczu strasznej choroby doświadcza się całkowitego odrzucenia przez społeczeństwo. Zarówno prolog umiejscowiony w Luksemburgu i epilog w Maroku są metaforami dla rozwoju głównego bohatera. Tylko w tych scenach zobaczymy panoramiczne ujęcia świata zewnętrznego. Koniec filmu można odczytać jako początek nowej, optymistycznej rzeczywistości w której dojrzały emocjonalnie bohater uświadamia sobie piękno życia poprzez kontakt z cudem natury. Otrzymaliśmy pisemną zgodę od Janine Collard, matki reżysera i pisarza francuskiego Cyrila Collarda, który zmarł w 1993 roku, na wykorzystanie w ostatniej scenie piosenki „Là-Bas” napisanej przez jej syna. Ostatnie ujęcia w Maroku są więc swoistym hołdem złożonym Cyrylowi.
STYL
Uważam, że tworzenie filmu to praca zespołowa, napędzana pozytywną energią i kreatywnym podejściem. Wierzę, że siła Dom chłopców leży w jego wyjątkowym scenariuszu i klasycznym, lecz ponadczasowym sposobie snucia historii. Zawsze oczekuję wkładu w sztukę ze strony zespołu, a i według mnie najważniejsze jest generowanie pozytywnej energii na różnych etapach powstawania produkcji. Po rozmowach z reżyserem obrazu i scenografem zdecydowałem, że pierwsza część filmu będzie barwna i pełna przepychu, żeby dobrze odzwierciedlić świat, w którym żyją bohaterowie. Sceny w szpitalu natomiast będą nakręcone w zimnych, wyblakłych kolorach. Uniwersalne tematy jakimi są miłość i tragedia, radość i cierpienie są o wiele starsze niż kinematografia. Pod wpływem Douglasa Sirka i Rainera Fassbindera postanowiłem, że ta urzekająca, zasmucająca, a jednocześnie nieprzewidywalna i namiętna współczesna opowieść będzie przedstawiona w stylu klasycznego melodramatu. (Mam na myśli konstrukcję planu, wolny ruch kamery z długimi ujęciami, zdjęcia ze statywów, poszczególne segmenty muzyczne.)
ZBIERANIA MATERIAŁU DO FILMU
Jako, że Dom chłopców dokumentuje rzeczywistość ubiegłych lat, zbierając materiały do filmu skupiliśmy się na tym by scenariusz był z nią jak najbardziej zgodny. Zarówno postać AIDS jak i sposoby jej leczenia zmieniły się znacznie w ciągu ostatnich dwudziestu lat i chcieliśmy mieć pewność, że obraz choroby jaki przedstawiamy, jest możliwy najbliższy temu z lat 80-tych. Z tego powodu znaczną uwagę poświęciliśmy kwestiom społecznym i medycznym. Cieszę się, że Dom chłopców dostał się pod lokalny patronat trzech różnych ministerstw. (Ministerstwa Kultury, Edukacji i Badań Naukowych. Ministerstwa Zdrowia Ministerstwa Rodziny, Solidarności Społecznej i Młodzieży). Film uzyskał również poparcie ze strony Komitetu Nadzoru nad AIDS, jednostki Czerwonego Krzyża zajmującej się Doradztwem nt. AIDS i lokalnej Dyrekcji ds. Zdrowia. Przedstawiciele powyższych jednostek nie tylko wsparli nasz pomysł, ale również nasz scenariusz zyskał uznanie za nowatorskie podejście do tematu szerzenia świadomości wśród młodszych pokoleń. Ukazana przez nas rzeczywistość lat 80-tych, jakkolwiek może się wydawać nieprzystająca do obecnych czasów, od strony medycznej jest zgodna z wiedzą specjalistyczną. Sceny w szpitalu są dla mnie okazją do przedstawienia siły charakteru głównych bohaterów. Jestem bardzo szczęśliwy, że udało mi się zaprosić do udziału Stephena Fry, który z pewnością poprzez postać dr. Marsha, w którą się wciela, ukaże należny dla tego zawodu szacunek. Mimo, że udało nam się zebrać materiały niezbędne do tego, by jak najwierniej odtworzyć ówczesne warunki, nie chcieliśmy, by film był dokumentem. W opowieść wpletliśmy elementy fikcji literackiej tak, by poprzez ukazanie emocji bohaterów i ich reakcji wobec miłości, namiętność, śmierci i nadziei, stworzyć film ponadczasowy.
DLACZEGO NAKRĘCIŁEM FILM O AIDS
AIDS towarzyszy ludzkości już trzecią dekadę. Choroba stanowi jeden z najbardziej palących problemów współczesnego świata i by uniknąć katastrofy w dziejach ludzkości, konieczna jest solidarność na poziomie globalnym. Gdy spojrzymy wstecz, na pierwszą dekadę, czarne lata epidemii, zdajemy sobie sprawę z ważkości problemu. Jak wyglądałaby świadomość społeczna gdyby nie walka o rozpowszechnianie informacji w mediach? To filmy jak Filadelfia, wydarzenia, jak koncert w hołdzie Freddiego Merkurego czy nieustające wysiłki osób publicznych, takich jak Elizabeth Taylor, Elton John czy Magic Johnson, miały niezmierzony wpływ na szerzenie świadomości na temat choroby. Podczas drugiej dekady obecności AIDS byliśmy świadkami cudu. MILCZENIE = ŚMIERĆ ustąpiło miejsca nowym pokładom nadziei. Ogromny wysiłek lekarzy i badaczy naukowych na całym świecie został wreszcie wynagrodzony. Nie wynaleziono co prawda lekarstwa, lecz opracowano metodę walki z chorobą. Niestety, złą stroną sukcesu były zmiany w powszechnej świadomości. Wirus, który nie zagraża już bezpośrednio życiu, stał się mniej atrakcyjnym tematem dla mediów. Dodatkowo ludzie ponownie zaniedbali konieczność stosowania środków ostrożności i ilość zarażonych na świecie zaczęła wzrastać. Obecnie epidemia AIDS obejmuje praktycznie całe kontynenty. Z powodu widocznego braku chęci politycznej do udostępnienia metod leczenia, ambasadorzy pokroju Clintona i K. Annana podjęli się trudnego zadania upublicznienia tematu choroby i jej obecności na świecie: ponad 25 milionów ludzi zmarło, a 45 milionów jest zarażonych! Obecnie wkroczyliśmy w trzecią dekadę AIDS i stanęliśmy twarzą w twarz z nową rzeczywistością, w której choroba rozprzestrzeniła się w naszych rodzinnych krajach. Wszystkie stowarzyszenia na rzec AIDS są świadkami jak ich kampanie społeczne zawiodły na całej linii. Młode pokolenie ma blade pojęcie na temat choroby i uważa, że problem ich nie dotyczy. W tym roku zmarły już 3 miliony ludzi, a UNAIDS ogłosił 4 miliony nowych zarażeń. Nakręcenie filmu o AIDS właśnie teraz, jest nie tylko ważne, ale moim zdaniem wręcz niezbędne, po to abyśmy nigdy nie zapomnieli, że musimy kontynuować tę niezwykle ważną walkę o szerzenie świadomości wśród młodych ludzi.
OBSADA
Udo Kier – MADAME Madame to mężczyzna po 50-tce, który kieruje Domem chłopców. W pracy jest twardy i nieustępliwy. Podczas swoich ekstrawaganckich przedstawień stosuje cross dressing, co sprawia mu dużo przyjemność i przyciąga tłumy zachwyconych widzów. Wie jak stworzyć prawdziwe show i zachwycić publiczność. Pracy oddaje się całym sercem. Mimo, że jest surowy, wobec chłopców w Domu jest zawsze sprawiedliwy. Jednak uczucia prywatne nie wpływają na jego decyzje w pracy. Jest Niemcem i wojna odcisnęła na nim swój ślad. Dzięki przedstawieniom jego postać może ukazać swoje prawdziwe emocje i ukryte namiętności. Udo Kier urodził się 14.10.1944 w Koloni. W wieku 18 lat przeprowadził się do Londynu, żeby nauczyć się angielskiego. Rozpoczął też lekcje aktorstwa. Reżyser Mike Sarne zaoferował mu udział w filmie Droga do Saint Tropez. Mimo, że była to niewielka rola, stała się początkiem kariery Udo. Prawdziwe sukcesy przyszły po Mark of the Devil, szokującym przepełnionym seksem horrorze, dzięki któremu Kier stał się gwiazdą filmowej sceny underground. Kilka lat później poznał w samolocie Paula Morriseya młodego reżysera, który współpracował w tym czasie z Fabryką Andy Warhola. Morrisey zaproponował Udo główną rolę w filmie Ciało dla Frankensteina. Dzięki tej produkcji i jej siostrzanej Krew dla Drakuli, Udo stał się postacią kultową. W ciągu swojej trzydziestoletniej kariery Udo pracował z wieloma doskonałymi reżyserami, takimi jak: Wim Wenders, Charles Matton, Dario Argento, Lars Von Trier, Gus Van Sant, Rainer Werner Fassbinder, Werner Herzog czy Walerian Boroczyk. Obecnie Udo mieszka w Kalifornii, choć spędza więcej czasu w Europie, gdzie otrzymuje większe role, a jego talent jest bardziej doceniany. Kier jest również reżyserem dwóch filmów: Ostatnia podróż do Harrisburga (1984) oraz Broken Cookies (2002). Stephen Fry – DR.MARSH Dr.Marsh to czarujący człowiek. Jest lekarzem, specjalistą chorób zakaźnych. Zajmuje się Jakem po jego przyjęciu do szpitala. Wie, co czeka Jake’a i stara się udzielić wsparcia jemu i Frankowi w tych dramatycznych chwilach. Stephen Fry urodził się w 1957 roku w Hampstead w Anglii. Podczas studiów na uniwersytecie Cambridge zagrał w ponad 30 sztukach, takich jak Makbet, Volpone czy Edyp. Jest również autorem i odtwórcą głównej roli w Latin, or Tobacco and Boys, która została nagrodzona Scotsmans Fringe First. Fry jest współscenarzystą sztuki Cellar Tapes, nagrodzonej Perrier Comedy Award na festiwalu w Edynburgu w 1981, w której również występował. W latach 80-tych Fry brał udział w niezliczonej ilości projektów radiowych i telewizyjnych, jednak nigdy nie ograniczał się do grywania ról. Stephen jest autorem czterech powieści oraz zbioru felietonów radiowych i artykułów. Nagrał wiele audiobooków czytając swoje powieści i te autorstwa innych pisarzy. W 2003 roku zadebiutował jako reżyser filmu Cudowne lata bohemy, scenariusz którego jest adaptacją powieści Vile Bodies autorstwa Evelyna Waugha. Layke Anderson – FRANK Frank ma 18 lat, jest Brytyjczykiem i mieszka w Lusemburgu, chodzi do międzynarodowej szkoły średniej, gdzie już za kilka tygodni czekają go egzaminy końcowe. Jednak Frank woli imprezy i taniec niż naukę. Niedawno dokonał coming-outu, a teraz skupia się na zabawie eksplorując swoją nowoodkrytą seksualność. Wraz z przyjaciółką Ritą często wymyka się na całonocne zabawy. Frank uwielbia muzykę i styl ubioru New Wave. Oczywiście jest to powodem konfliktów z rodzicami. Między innymi dlatego Frank ucieka do Amsterdamu, gdzie będzie musiał dorosnąć, podjąć obowiązki, odkryje prawdziwą przyjaźń i wreszcie odnajdzie prawdziwą miłość. Layke Anderson urodził się 10.10.1985 roku w Anglii. W wieku 17 lat zajął się modelingiem. W ciągu ostatnich lat pozował dla wielu artystów i fotografów (Howard Roffman, Pierre & Gilles), występował w teledyskach muzycznych, reklamach oraz zadebiutował małą rolą w przeboju kasowym Bryana Singera X-men 2 (2003). Layke przyznaje, że woli mniejsze, bardziej artystyczne produkcje filmowe, od tych odnoszących sukcesy kasowe, w których zazwyczaj występują jego rówieśnicy. Benn Northover – JAKE Benn Northover dorastał w Suffolk, na wschodnim wybrzeżu Anglii Studiował sztukę filmową i teatralną. Debiutował w brytyjskim dramacie kryminalnym Silent Witness u boku Amandy Burton. Inne tytuły to Venusâ, serial Komadosi, Doppelganger włoskiego reżysera Giuseppe Capotondi oraz List z Greenpoint legendarnego twórcy Jonasa Mekasa. W 2008 roku Ben zdobył nagrodę The Sunday Times Critics Choice za rolę w naturalistycznym, opartym na faktach dramacie Kidnapped Abroad: Hostage to Terror, przedstawiającym historię porwania dwojga podróżników (Rhys Partridge i Bela Muss) w Indiach w 1994. Jake to amerykański dwudziestokilkulatek o niejasno określonej seksualności. Ma dziewczynę, ale mieszka i pracuje w Domu Chłopców. Swoja pracę postrzega jako stale źródło dochodu pozwalające na odłożenie pieniędzy i kontynuowanie podróży po świecie. Jake jest przeciwieństwem Franka: lubi muzykę rokową, szczególnie Jimiego Hendrixa, nie lubi wychodzić wieczorami, woli grę na gitarze i słuchanie muzyki. Jest bardziej dojrzały; jego wizja życia i miłości jest bardziej dojrzała. Ma niezmiernie silny i godny podziwu charakter. Zachowanie Franka uważa za powierzchowne i pomaga mu spojrzeć na życie z innej, głębszej perspektywy. Eleanor Davi – EMMA Emma to czterdziestokilkuletnia kobieta, która zarządza Domem Chłopców jako prawa ręka Madame. Niewiele wiadomo o jej przeszłości, oprócz tego, że wiele wycierpiała. Jest troskliwą, ciepłą i wspierającą osobą. Jej postać stanowi integralną część Domu, mimo, że w nim nie mieszka. Dla chłopców jest jak matka, ale nigdy nie przeciwstawia się zasadom ustalonym przez Madame. Kiedy daje chłopcom schronienie i miłość, sama w pewnym momencie musi się zmierzyć ze swoją przeszłością. Steven Webb – ANGELO Angelo mieszka w pokoju przylegającym do pokoju Jake’a i Franka. Zachowuje się jak rozpieszczona królewna i nie ma zamiaru tego zmieniać. Staje się powiernikiem Franka, kiedy ten spędza u niego noce, kiedy do Jake’a przychodzi dziewczyna. W Domu Chłopców zajmuje się projektowaniem kostiumów na potrzeby ekstrawaganckich przedstawień Madame, gdzie w zamian może odgrywać małą rólkę. Zabronione pieniądze odkłada, by móc spełnić swoje największe marzenie: przejść operację zmiany płci i stać się w końcu prawdziwą kobietą. Steven urodził się 08.11.1984 w angielskiej miejscowości Wirral. Rozpoczął karierę aktorską w wieku 8 lat. Kilka lat później, po jego występie w Olivierze, gdzie grał obok Jonathana Price’a, zaoferowano mu miejsce szkole teatralnej Sylvii Young w Londynie. Podczas studiów coraz częściej grywał w produkcjach telewizyjnych, takich jak 15 Storeys High czy Dom Czarnoksiężnika. Na początku 2003 Steven otrzymał główną rolę sztuce Trestle at Pope Lick Creek autorstwa nagrodzonej Naomi Wallace. Przedstawienie w reżyserii Raza Show otrzymało recenzje o kórych niektórzy artyści mogą tylko marzyć. Za tę rolę Steven był nominowany do londyńskiej nagrody dla debiutantów Evening Standard Theatre Award for Outstanding Newcomer. Luke J.Wilkins – Dean Jest jednym z przystojniejszych tancerzy w Domu Chłopców. Dzieli pokój z Angelą, a większość nocy spędza w mieście, tworząc graffiti ze swoimi kumplami. Przeżywa przelotny romans z Frankiem, po jego przeprowadzce do Domu. Luke J. Wilkins urodził się w maju 1979 roku w szwajcarskim Bern. Po ukończeniu szkoły średniej pracował na bezpłatnych stażach w kilku redakcjach i radiostacjach. Jego kariera aktorska zaczęła się w 1999 kiedy spotkał Malte Otten twórcę Zakazanej miłości,, serialu dla nastolatków, który był przebojem w niemieckiej telewizji. Luke dostał rolę w serialu i przez ponad dwa lat odtwarzał postać Christiana Toppe. Poza pracą na planie, chodził na kurs aktorstwa. Pojawił się w innych produkcjach telewizyjnych, takich jak: Nesthocker, Die Wache. Kręcony w Luksemburgu i koprodukowany przez Delux Productions, Autobahnraser miał być debiutem Luke’a na dużym ekranie. Obsadzono go w głównej roli.
REŻYSER
Ukończywszy szkołę filmową w Paryżu, Jean-Claude Schlimm wyprodukował we współpracy z reżyserem Paulem Cruchtem, swój pierwsze film krótkometrażowy, Gdzieś w Europie (Somewhere In Europe), który zyskał pozytywne opinie krytyki. Następnie pracował w Paryżu, by potem powrócić do Luksemburga i wstąpić na rok do NCA (Narodowe Centrum Audiowizualne) należącego do Ministerstwa Kultury. Rozpoczął karierę jako technik freelancer pracując dla lokalnego przemysłu filmowego, zdobywając doświadczenie jako kierownik zespołu/planu, a następnie jako kierownik produkcji przy zagranicznych filmach. W ciągu lat pracy Jean-Claude Schlim stał się jednym z najbardziej znanych techników, a jego nazwisko jest znane daleko poza granicami Luksemburga. Pracował jako producent liniowy przy prestiżowych projektach międzynarodowych kręconych w Luksemburgu, takich jak Osiem i pół kobiety P.Greenwaya (Cannes 1999- oficjalna selekcja), Cień wampira E.Merhigesa (Cannes 2000 – sekcja Director’s Fortnight), CQ R.Coppoli (2001-oficjalna selekcja) czy Kupiec wenecki (Wenecja 2004). Schlim nigdy jednak nie tracił zainteresowania lokalnym przemysłem filmowym i kontynuował z luksemburskimi reżyserami takmi jak Pol Cruchten, Andy Bausch, Bady Minck czy Genevieve Mersch. Jean-Claude Schlim zawsze wykazuje duże zainteresowanie rozwojem lokalnej techniki filmowej. Jest przewodniczącym ATAC (Stowarzyszenie Techników i Aktorów Filmowych). Od roku 2000 jest członkiem komisji selekcyjnej ds. wyboru Luxembourg Film Prize. W roku 2002 za „entuzjastyczne zaangażowanie i wkład w rozwój kinematografii luksemburskiej” otrzymał z rąk Jego Królewskiej Wysokości, Wielkiego Księcia Henryka wyróżnienie w postaci Orderu Kawalera Zasługi. Dom chłopców jest jego debiutem reżyserskim. Ambicją Schlima nie jest bycie reżyserem, ale jak mówi, jego nadzieją jest po prostu stworzenie dobrego filmu. Według niego siła filmu leży w doskonałym scenariuszu oraz zaangażowaniu ze strony niezwykle kreatywnej obsady i zespołu produkcyjnego.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.