Produkcja bliźniaczo podobna do takich perełek, jak „Dom z koszmarów” lub „Co widać i słychać”. Zbolała nauczycielka zajmuje się niczym, czyli głównie spaniem, piciem i przerzucaniem klamotów po mężu, Owenie, który palnął sobie w usta. Snuje się bez sensu w domu nad jeziorem. W szkole widzimy ją raz, jak się spóźnia na jakieś zebranie, a potem tłumaczy matce pytającej o ocenę, że mało ją to w tej chwili obchodzi, bo mąż popełnił samobójstwo. Bardzo nieprofesjonalnie. Potem szkoła już się scenarzystom znudziła, więc Beth po prostu odpuszcza sobie pracę i żyje urojeniami. Coś puka, dzwoni, śni się, włącza muzykę itp. Beth kursuje pomiędzy domem a jakąś ruderą w lesie należącym do hrabstwa, o której dziwnym trafem nie miała dotąd pojęcia, choć bez problemu można ją dostrzec z drugiego brzegu, również w nocy. Zagadka: Czy bohaterka jest szalona? Nie jest. Przeżywszy śmierć kliniczną, wpadła w oko jakiejś złowrogiej istocie z tamtej strony. Ów byt zagiął parol na Owena, który próbując ochronić żonę, w ramach przebłagalnej ofiary, mordował kobiety podobne fizycznie do Beth. Czemu podobieństwo fizyczne ma znaczenie? Nie wiadomo, ma i już – coś z innego świata uznało Beth za ślicznotkę wartą spółki z Owenem. Miło. Jeszcze trochę spania, kilka drinków, zjaw pomordowanych dziewcząt i w końcu wdowa może się skonfrontować z pozagrobowym prześladowcą, który dla postronnych jest tylko cieniem, a dla niej to po prostu Owen na golasa. Na koniec duch robi się niemiły i tłucze bohaterkę, a dusi, zrzuca ze schodów, ale z jakiegoś powodu chodzi o to, żeby sama strzeliła sobie w buzię, jak Owen. Dlaczego? Bo w sumie czemu nie, zresztą po co się zastanawiać nad takimi pierdołami? Ostatecznie umęczona kobiecina tylko moczy się w jeziorze, a złowrogi cień buja w łódce, co zostaje zgodnie potwierdzone przez Claire i Mela, sąsiadów, którzy od początku do końca pełnili jedynie rolę wypełniacza: „Nic tam nie ma”. Koniec filmu.