Niezwykle liryczny jest ten film. Niemal pozbawiony słów, oczarowuje widza niezwykłymi obrazami i dźwiękami. Ten film to niczym jedna z mitycznych opowieści, którymi dzielą się żeglarze po szczęśliwym powrocie do portu. To opowieść o życiu i śmierci, miejscu, gdzie jedno i drugie styka się ze sobą, miesza, zatraca. Jest to wręcz opowieść o przekraczaniu granic, o przebaczeniu i zemście oraz ostateczne transformacji, która poprzez cierpienie prowadzi nas ku nowej harmonii.
Piękny film, lecz trochę mimo wszystko zbyt rozwlekły. Momentami byłem aż nazbyt boleśnie świadomy twardości fotela, na którym siedziałem. Dlatego też film oceniam jedynie jako dobry i interesujący, ale nic ponad to. W świecie kina eksperymentalnego zrobiono ciekawsze rzeczy.