Sam Mendes zaprezentował bardzo dobry obraz ukazujący ludzi, których rzeczywistość okazała się bardzo daleka od marzeń. Niby mają wszystko: piękny biały domek, dwójkę dzieci, przyjaciół, a Frank ma pracę, ale gdzieś w głębi nie tego oczekiwali od życia. Klimatycznie film ma w sobie coś z "Godzin" Daldry'ego. Scena, w której April żegna się z mężem wychodzącym do pracy, wywołała u mnie skojarzenia z podobną sceną, kiedy Laura Brown (Julianne Moore) patrzy za odjeżdżającego do pracy męża. Na myśl przyszedł mi również film "Gdyby te ściany mogły mówić".
Film jest bardzo dobry pod wzg. aktorskim. Kate Winslet jest naprawdę przekonująca, jako kobieta, w której tli się iskierka upragnionego Paryża. Nie mam porównania z jej drugą zeszłoroczną rolą, gdyż nie widziałam jeszcze "Lektora". Dobry jest też DiCaprio. Niesamowite są sceny kłótni i wzajemnych oskarżeń bohaterów. Para znana nam z "Titanica" zaprezentowała tu bardzo dojrzałe i przemyślane aktorstwo. Za perełkę tego filmu uważam postać Johna stworzoną przez Michaela Shannona. Niesamowite jest to, że to właśnie John, pomimo swojej choroby, jako jedyny naprawdę rozumie pragnienia bohaterów, a potem uświadamia im tragedię ich sytuacji. W pełni zasłużona nominacja do Oscara.
Bardzo ciekawa jestem również powieści Richarda Yatesa.
Moja ocena filmu 9/10.