Nieoficjalna kontynuacja MANDINGO, kontrowersyjnego przeboju o niebezpiecznych związkach białych panów i czarnych niewolników na XIX-wiecznej plantacji w Luizjanie. Już oryginał oskarżano o granie na najniższych instynktach, zły gust. Były to krzywdzące opinie, film miał bowiem znacznie większe ambicje i najbardziej sugestywnie w kinie amerykańskim ukazywał problem niewolnictwa (znakomity serial ROOTS pojawił się dopiero dwa lata później).
DRUM z drugiej strony posiada wszystkie wady, o jakie oskarżano jego poprzednika: jest czystą eksploatacją, nastawioną na prezentację scen seksu i przemocy. Biali aktorzy radośnie wcielają się w rolę sadystów, z uśmiechem na ustach batożących niewolników. Białe kobiety są tu bez wyjątku nimfomankami, które nie marzą o niczym innym, jak o figlach na sianie z dorodnym czarnym ogierem. Afroamerykańscy aktorzy prężą muskuły, zaś afroamerykańskie aktorki kręcą tyłeczkiem i obnażają pełne piersi. Czy to uprzedmiotowienie? Akurat co do tego mam wątpliwości - po prostu pokazują, że są rasą piękną fizycznie, znacznie bardziej atrakcyjną od zdegenerowanych białych.
W sumie nie ma przeciwwskazań, aby uznać DRUM za historyczne blaxploitation. Film dużo traci poprzez zestawienie ze swym znakomitym poprzednikiem, dysponującym kilkakrotnie większym budżetem. Jest to dość tania produkcja, tym niemniej ogląda się ją przyjemnie, jeśli nie spodziewamy się niczego poważnego. Warto, o ile nie bedzie to jedyny film o niewolnictwie w Waszym życiu.
Rekomendowana lektura uzupełniająca: MANDINGO, ROOTS, ADDIO ZIO TOM. Można również zobaczyć AMISTAD, dobry, choć mocno przesłodzony epos Spielberga.