„Dwie czarownice” to, przywołując słowa piosenki, dzieło pragnące być zagadką, której nie odgadnie nikt, nim minie czas. Niestety, obcowanie z nią zaburza poczucie upływającego czasu tak, że seans ciągnie się niczym chińska tortura wodna. Występują zarówno postacie kobiece, jak i męskie, jednak na tym wszelkie pewniki się kończą. Przez 95 minut aktorzy stroją dziwne miny, łapią się za twarze, miauczą, syczą i charczą. Kilka razy jedna pani drugiej zrobiła o, tak o, i to musiało boleć, bo tamta krzyczała, a pan nie mógł spać, gdyż łańcuszek spadł mu na buzię, więc wziął lekarstwo i przytrzasnął pani palec drzwiami. Trudno się wczuć w klimat obrazu, ponieważ intencje twórców pozostają nieodgadnione. Możliwe, iż wszystko znajdzie jakieś wyjaśnienie w zapowiadanej części drugiej. Liczba czarownic chyba też się nie zgadza. Odniosłam wrażenie, że jest ich więcej niż dwie.