W „Dniu świątecznym” Jacques Tati w charakterystyczny dla siebie sposób konfrontuje staroświeckość z nowoczesnością, i, jak zwykle u tego artysty, w konfrontacji tej nowoczesność przegrywa.
Tati przedstawia dwa dni z życia prowincjonalnego francuskiego miasteczka. Przybycie tu „wesołego miasteczka” stanie się dla mieszkańców wielkim świętem, czymś wyjątkowym. Głównym bohaterem jest poczciwy, choć gamoniowaty listonosz Francois, grany przez samego Tatiego. Niezdarny, naiwny, wręcz dziecinny, jest jednocześnie bardzo uczynny. To taki człowiek, co to każdemu pomoże i z każdym się napije, ale z pocztą nie zawsze zdąża na czas. Po obejrzeniu filmu o rewolucyjnych metodach pracy amerykańskich listonoszy postanawia przenieść te innowacje na rodzimy grunt, co, jak się okaże, niekoniecznie przyniesie dobre rezultaty.
Film Tatiego utrzymany jest w bardzo leniwym nastroju. Opowiadana na ekranie historia jest bajkowa, dziecinna, bardzo naiwna (to kocham w filmach Francuza), ale też niezwykle sympatyczna i pełna magicznego wdzięku. Poziom gagów jest bardzo wysoki, mnie osobiście najbardziej podobał się powrót podpitego Francoisa do domu. W filmie dominuje niespotykany już współcześnie, nieco anachroniczny typ humoru, nawiązujący do najlepszych tradycji komedii slapstickowej, zwłaszcza filmów Bustera Keatona. A końcowy szalony „wyścig z czasem” głównego bohatera to realizacyjny majstersztyk.
Zaskoczyła mnie również bardzo dobra jakość zdjęć. Jak zwykle u Tatiego nastrój filmu współtworzy świetna muzyka. „Dzień świąteczny” jest może ciut słabszy od późniejszego o 9 lat „Mojego wujaszka”, z perspektywy współczesnego widza może się wydać śmiesznie staroświecki, ale wszystkim miłośnikom dobrego humoru i dobrego kina film gorąco polecam. 8/10.