Ascetycznie - prosto i dosadnie. Kompozycja kadru pozbawiona jakichkolwiek rekwizytów, naturalne wnętrza, ale nienaturalne w swej "pustce" (niezbyt efektowne wizualnie blokowiska, białe sciany - bez np. jakichś obrazków - w mieszkaniach, tania knajpa i ... tyle). Oprócz kilku bliźniaczych płynnych ujęć, kamera w ogóle się nie rusza. Sa tylko statyczne kadry, kilka postaci, kilka dialogów, kilka papierosów i kilka piw. Tylko lub aż. Bo to świetny film jest (no dobra, dialogów jest od groma, a i papierosów z alkoholem nie tak mało).
Odniosłem wrażenie, że Jim Jarmusch obejrzał ten obraz ze sto razy i na nim oparł cały swój styl. Tylko, że oprócz tezy "wszędzie jest tak samo" (u Jarmuscha demitologizacja American Dream) tutaj mamy ksenofobię. I nie tylko. Zaczyna się w miarę niewinnie, tj. smutne życie pustych ludzi, krąg wzajemnej adoracji konsekwentnie przed widzem odkrywany (wychodzący wreszcie na krag wzajemnego upodlenia). Potem pojawia się tania siła robocza zza granicy i tempo przyspiesza. Ładnie ukazane jest powstawanie plotki i rosnąca jej siła, chociaż jednak niepotrzebnie to przesadzone (czytaj: za szybko tak mocno sie rozwija). Fassbinderową zagrywką jest oczywiście taka przesada, ale nie widzę jej sensu tutaj i stąd ocena jednak o oczko niższa niż mogła by być. Ale ten film to absolutne "must see".

8/10