Odkąd John Lasseter, twórca serii "Toy Story" zasiadł na stole producenta nowych animacji Disneya, od razu czuć w najnowszych projektach starą duszą, ale w żaden sposób nie przygniatającą jak na współczesne czasy swoją patetycznością. Gościu od Pixara ubiera nowe dzieła studia w zdecydowanie zgrabniejsze i dopasowane do obecnych czasów szaty, przez co obcowanie z "Dzwoneczkiem i uczynnymi wróżkami" nawet dla mnie, takiego starego konia i sceptyka było przyjemnością. W filmie jest bowiem wszystko, to co dało się wyciągnąć z opowieści o słynnej wróżce, platonicznie zakochanej w Piotrusiu Panie: przyjaźń, wiara w marzenia, wiara w rzeczy niemożliwe, chęć zakosztowania w świecie, który na chwilę uwalnia nas od rzeczywistych, ponurych barw. To stary, klasyczny Disney, mimo, że żaden z niego musical, czy przyprawiająca o ekstazy rysunkowa animacja. Najlepszy, tegoroczny film animowany bez grama przemocy, baśniowy, ale jednocześnie na tyle dopracowany, że scenariusz zachowuje pewne realia - jak np. czasy w których rozgrywa się fabuła i sceny z nauką latania, dostosowane również dla sceptyków. Reżyser Bradley Raymond pokazał, że dobrze poprowadzony, nie musi spartolić swoich filmów, a nie zapominajmy, że ma na swoim koncie stosy porażek w postaci sequeli wielkich hitów wytwórni. Wygląda na to, że się w końcu zrehabilitował.