Wspaniała ekranizacja. Gra nie tylko pierwszy plan, ale wszystko co widzimy w kadrze. Humor jest wysublimowany, nie rzuca się nim w widza na siłę, a mimo to może doprowadzić do łez. Z kina wychodzi się, wierząc w romantyzm, pomimo tego, że przez większość seansu człowiek się zastanawia, czemu ci wszyscy wspaniali mężczyźni skończyli z tymi okropnymi kobietami. (Oczywiście z pominięciem pani Weston i Jane).
Największym sukcesem filmu jest jednak kreacja głównych postaci męskich. Trzeba przyznać, że to niezwykle orzeźwiające uczucie, zobaczyć w kinie pana Knightleya - mężczyznę, który myśli, czuje i mówi z sensem, (a ostatnio, zwłaszcza w tym gatunku, bardzo nam tego brakowało)