W recenzji napisano "Wielka milcząca metafora" - nie wiem, czy można się z tym tak do końca zgodzić. W filmie realizm posunięty do jest chyba do swoich granic przez co, chyba, bral w nim całkowicie fabularyzacji. Brak tego "naddania" nasuwa wątpliwości co do wartości artystycznych tego filmu, bo przecież sztuka to nie tylko wierne odwzorowanie rzeczywistości. Artysta musi coś dodać od siebie, musi tchnąć w dzieło życie. Być może Skolimowski uważa, że w ten sposób jego przekaz jest czystszy, mniej pretensjonalny. Moim zdaniem jednak dążenie za wszelką cenę do bycia bezpretensjonalnym jest jeszcze bardziej pretensjonalne niż bycie pretensjonalnym intencjonalnie. Film ogląda się z zaciekwieniem może przez pierwsze 20 minut, potem jest już coraz gorzej, widz po 30-40 minutach zdaje sobie sprawę już z beznadziejności swojej sytuacji; nic więcej bowiem się nie wydarzy, bo nie ma prawa się wydarzyć. Wartością tego filmu, być może, jest próba ukazania drugiej strony konfliktu w Afganistanie bez zadęcia politycznego reprezentowanego przez "jedynie słuszny" świat Zachodu, ale jak na sztukę to zdecydowanie za mało.