To chyba nasza pierwsza powojenna komedia, w której pojawia się humor oparty na absurdzie, przejaskrawieniu i politycznej aluzji. Później ten styl wspaniale rozwiną Machulski i oczywiście Bareja. Tutaj głównym nośnikiem komizmu jest ciągle tradycyjne qui pro quo, ale owe „odwilżowe” akcenty są niewątpliwie czytelne.
Nastrój filmu może się spodobać: jest swobodny, bajkowy, pełen pogody – jak twarz głównej bohaterki. Do tego całość została zanurzona w atmosferze miejskiej nocy. Obok pary sympatycznych bohaterów możemy obejrzeć niezłą galerię świetnych aktorów – tutaj jeszcze w bardzo młodym wieku (Kalina Jędrusik, Bronisław Pawlik, Roman Kłosowski...). W ogóle całość jest przyjemna w odbiorze i wciąż zabawna – wydaje mi się, że dzięki (obranej ze względów cenzuralnych) bajkowej atmosferze abstrakcyjnego niewielkiego miasta...

Istnieje jeszcze jeden bardzo ciekawy aspekt tego filmu. W zasadzie głównym jego bohaterem jest niezbyt skuteczna, nieco groteskowa instytucja o nazwie POLICJA. Film powstał w 1957 r., a w 1958 swoją debiutancką sztukę pt. „Policja” opublikował Sławomir Mrożek. Zarówno w jego utworze, jak i w „Ewa chce spać” mundury są operetkowo przerysowane, podkreślany jest ich wpływ na zachowanie noszących je, a nade wszystko okpiona zostaje hierarchia władzy...

Z tych licznych względów wydaje mi się, że film warto obejrzeć. Bez wielkich rewelacji, ale z przyjemnością – oczywiście pamiętając o czasach, w których powstał.