Już na wstępie muszę zaznaczyć, że pierwsza część filmu Sokurowa wystawia cierpliwość widza na ogromną próbę: mówi się tu dużo, praktycznie od pierwszej do ostatniej sekundy filmu. Pierwsza godzina upływa więc na filozoficznych dysputach wymieszanych ze zwykłą, czczą gadaniną - dla człowieka, który, jak ja, uważa, że w wielu kwestiach (zwłaszcza słów) mniej oznacza więcej, tego typu "zabieg" może być cokolwiek nużący i, nade wszystko - jałowy. Dochodzi do tego męcząca praca kamery i uciążliwy montaż: na każdą scenę przypada kilkanaście różnych ujęć. Rodzi się z tego niewymowny wręcz chaos, który w znaczącym stopniu utrudnia odbiór. Dopiero w drugiej partii zarówno sama historia, jak i narracja zaczynają się klarować, ostatnie pół godziny seansu jest w istocie magiczne. Niestety, sama warstwa znaczeniowa wydaje mi się dęta i wysilona: Sokurow dramat Goethego odczytał na nowo, nie trzymając się bynajmniej w sposób wierny literackiego pierwowzoru i, cóż - jak na mój gust zwyczajnie spłycił wymowę dzieła niemieckiego romantyka. Nie odnajduję wielkiej tragedii w losach człowieka, który de facto dla możliwości zgwałcenia dziewczyny podpisuje pakt z diabłem - nie widzę tu żadnego realnego dramatu władzy, dramatu w ogóle. Rosjanin poprzesuwał w swoim dziele akcenty, jednocześnie przeinaczając tak naprawdę myśl poety. Pozostaje bogata strona wizualna (której moc osłabiają jednak wspomniane montaż i praca kamery) oraz dobre, w większości przypadków aktorstwo. Obejrzeć można, lektury na pewno jednak nie nadrobi. Zaś nagroda w Wenecji - cóż, nie pierwszy to taki przypadek...