Hallam ma 17 lat. Jego siostra wyjechała do Australii, matka zmarła w dziwnych okolicznościach, a na jej miejscu pojawiła się była sekretarka ojca, która teraz została współwłaścicielką jego firmy. Hallam obwinia ojca jak i macochę o śmierć ukochanej matki, jest w rozsypce, przepełnia go złość i żałość. Nie potrafi sobie poradzić ze sprzecznymi uczuciami, nie potrafi sobie znaleźć miejsca w dużym, dziwnie pustym domu, czuje się odrzucony. Dlatego... ucieka z domu.

Dziwny to film. W gruncie rzeczy nie wiem co mam o nim napisać, bo ani mnie nie znudził, ani specjalnie jakoś nie zaciekawił. Ogląda się go dobrze, dzięki przyzwoitemu aktorstwu praktycznie wszystkich aktorów oraz przez to, iż historia rozwija się często nie tak jakbyśmy na początku myśleli. Warte uwagi są również dobre dialogi, oraz urokliwe zdjęcia, czy to jeziora nad którym mieszka Hallam, czy Edynburgu, do którego ucieka. Twórcom udaje się również zainscenizować kilka poruszających, a nawet wzruszających scen – Kate zakłada sukienkę.

Mam jednak wrażenie, że film Mackenziego jest jakby trochę niedopasowany, nie do końca przemyślany. Kreskówkowe napisy początkowe nie odpowiadają klimatowi późniejszej historii, są jedynie dziwnym dodatkiem, a wątek kobiety nieprawdopodobnie podobnej do zmarłej matki bohatera (Sophia Myles momentami zwodniczo podobna do Rachel Weisz) o ile na początku zaskakuje i przyciąga, tak później się rozmywa i nic wielkiego z niego niestety nie wynika.

6/10 Obejrzeć można, ale bez rewelacji