Film zainspirowany 'Tokijską opowieścią' tyle że przez pierwszą godzinę to właściwie nie tyle inspiracja co uwspółcześniony, niemiecki remake klasycznego dzieła Ozu. Dopiero w drugiej części 'Hanami' podąża własną drogą. Z jednej strony lekko rozczarowującą, z drugiej wzruszającą. Rozczarowującą ponieważ trudno nie zestawiać filmu Doris Dorrie z jego pół-oryginałem, i o ile 'Tokijska opowieść' była głęboko pesymistycznym, pozbawionym złudzeń (choć też niewolnym od pocieszenia) spojrzeniem na ludzką naturę, o tyle u w 'Hanami' akcenty poprzestawiane zostają w taki sposób, że film jest przede wszystkim melodramatem z egzotyczno-turystycznym tłem. Ale melodramatem niegłupim i nawet oryginalnym, opartym na nienowym, ale wciąż świeżym pomyśle zbliżania się do-/odzyskiwania ukochanej osoby już po jej śmierci. Co by tam nie mówić film wzrusza. Chociaż może ciut za bardzo.