Nie wiem czy twórcom wyszło to specjalnie, czy też zupełnie przez przypadek, ale "Hancock" jest zdecydowanie najlepszą kampanią promującą mocne picie, jaką widziałem od lat. To, co w tym filmie najciekawsze/najzabawniejsze nieodmiennie związane jest z alkoholem, byciem pijanym lub chęcią upicia się. Jak tylko promile wyparowują robi się nudno, sztywno, wręcz belfersko.
Sama historyjka dość przeciętna. Można się pośmiać, jest kilka scen akcji. Jednak niczym letnia porcja lodów, szybko przemija i nie pozostaje po niej ani ślad. Amerykanom to zapewne wystarcza, ale jak dla mnie to trochę za mało.

Jednak "Hancock" umacnia w przekonaniu, że w amerykańskim kinie rozrywkowym można już w zasadzie mówić o pewnym nurcie tematyczny. Jak wcześniej "Jumper", czy "Wanted", a w telewizji "Chuck" czy "Reaper" tak i tu bohaterem jest Inny ukrywający się w świecie ludzi zwyczajnych. Przesłanie jest zawsze równie przewrotne: szarość zwyczajności jest wartością wyższą, lecz bohaterstwem jest trwanie przy swej odmienności. To ciekawe zjawisko, warto wgryźć się w to, dlaczego akurat teraz mamy takie zapotrzebowanie na podobne historie.