To pierwszy film, w którym Bogart dostał główną rolę i zarazem porządny scenariusz pióra Johna Hustona. Właśnie w "High Sierra" ostatecznie uformował postać, której różne wcielenia możemy oglądać w "Sokole Maltańskim", "Casablance" i w wielu późniejszych, niezapomnianych obrazach. Ciągle jest tu jeszcze gangsterem – twardym, nieraz okrutnym samotnikiem, wypuszczonym z więzienia. Jednocześnie w jego postaci jest coś szlachetnego, jakaś charyzma i prawość, które przekonują nas do niego. W zakończeniu filmu zostaje to wyartykułowane wprost: to potrzeba wolności. Z pewnością... Wydaje mi się jednak, że jest w tym jeszcze coś innego. To jakaś tęsknota do znalezienia swojego miejsca w świecie, w którym nie ma pozytywnych zakończeń, to głęboka wiedza o ponurym obliczu rzeczywistości, a zarazem tęsknota do prostych i jasnych wartości... W jego postać wpisana jest klęska, ale klęska, w której pozostaje wierny samemu sobie. Dlatego decyduje się na wspinaczkę na najwyższy szczyt Stanów Zjednoczonych.
To największa, wręcz historyczna (początek kina noir) wartość tego filmu.
Pozostałe aspekty "High Sierra" zostały zrealizowane porządnie, choć bez większych rewelacji. Napięcie rozkłada się dobrze, a sama historia zdaje się zapowiadać "Bonnie i Clyde" Arthura Penna. Z aktorstwem bywa różnie, bo obok znakomitego Bogarta mamy kilka dobrych ról (Ida Lupino, czy były szef Earla grany przez Donalda MacBride'a), jak i fatalnych (przede wszystkim drewniana Joan Leslie jako Velma). Sceny świetne psychologicznie, mocne, lub zabawne przeplatają się ze sporą ilością sekwencji sentymentalnych oraz kilkoma typowo hollywoodzkimi sztucznościami.
Nie zmienia to faktu, że "High Sierra" jest filmem godnym obejrzenia i zapamiętania. Co miał się zestarzeć, to już się zestarzał, a wciąż pozostał świetnym, trzymającym w napięciu kryminałem o wolności i ludzkich tęsknotach.