Średniowiecze w swej najmroczniejszej odsłonie, ze Świętą Inkwizycją na czele. A pośród tej wszechogarniającej ciemnoty i zakłamania , światełko – Franciszkanin (Sean Connery) i jego uczeń Adso . Próbujący w racjonalny sposób (ufając filozofii i Bogu) rozwikłać zagadkę jaką kryją mury Opactwa Benedyktynów. Samo opactwo sprawia wrażenie miejsca opuszczonego przez Boga. Jest siedliskiem zła, wyzysku i wszechogarniającego zepsucia moralnego. W wiekach średnich uważno, że człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Wszelkiego rodzaju dysfunkcje i defekty zarówno fizyczne jak i psychiczne świadczyły o tym, że dana osoba znajduje się daleko od Boga. Zgodnie z tym twierdzeniem, jak że daleko od Boga musieli znajdować się ów benedyktyni, łącznie z samym czcigodnym Jorge, który przypomina nieco samego Szatana. Przepiękna niepokojąca i tajemnicza muzyka potęgująca upiorność, surowość i majestatyczność miejsca, aż do tego stopnia, że czuję na stopach przeciągi hulające po zakamarkach opactwa. I puenta filmu (jak w Hymnie o miłości Św. Pawła do Koryntian), która mówi, że prawdziwa miłość (do Boga, bliźniego, filozofii) zwycięży wszystko…