Niestety, ale film choć obiecujący, tym bardziej dla tych, którzy gdzieś tam interesują się, lubią oglądać filmy dotyczące eksperymentów, okazał się być niewypałem z bardzo długim lontem. Postaci słabo zostały zarysowane, główna bohaterka i koordynatorka eksperymentu, Rachel, jest kobietą na skraju załamania nerwowego po śmierci ukochanego, którego zastrzelono. Jest to więc jej motywacją do odkrycia co takiego jest w ludziach, że porywają się do różnych złych czynów. Eksperyment krótko mówiąc ma pokazać z jednej strony winy ściągniętych więźniów, a nad podstawie emocji, które pchnęły ich do tego określić jakie jest ryzyko i szansa, że ktoś inny może się dopuścić do jakiejś zbrodni i powstrzymać przed czasem daną osobę. 8 tygodni obserwacji przedmiotów badawczych, które siedzą zamknięte w jednym, niezbyt dużym pomieszczeniu, z wyłączanym światłem na bodaj 8 godzin dziennie. I czekamy, i czekamy aż cokolwiek zacznie się dziać, jak wreszcie się dzieje to jest to tak mdłe i bez wyrazu, że aż serce boli. Wreszcie niespodziewanie nastaje końcówka, trochę akcji i tyle. Film nie wywołuje żadnego wrażenia, nie ma w nim nic ciekawego, przebitki wspomnień gwałcicieli czy morderców są jakby zapchajdziurą, która niby ma urozmaicić, ale za wiele nie wnosi, o ile w ogóle coś wnosi (no może wreszcie przestajemy oglądać biało-beżowe ściany klitki przestępców). Oczywiście nie polecam tego filmu.