W filmie teatralność w dopasowanych ujęciach jednak zaskakuje. Widać tu połączenie
form a raczej odmienność od standardów kinematografi. Zdjęcia fotograficzne, podparte
efektem lomo, sama przyjemność patrzenia i ta sceneria. Sporo od wieków
wypróbowanych kompozycji obrazu i dźwięku (a Antonio V musiał być na liście płac - tani
i dobry chwyt doceniany nawet przez dzieci ;). Nie ważna super technika. Nie potrzebne
HD. Duży ekran i tak pokaże tylko efekty rozmycia i cieni, który trzeba podświadomością
interpretować. To dddech natury w postaci nasyconego powietrza z ludzkiego wnętrza.
Spod serca, rzołądka a nawet spod jeszcze niżej. Do tego kult ciała. Rządy siły w tle
wydarzeń historii, a na pierwszym planie, w ciszy, eskalacje namiętności, równie
brutalne jak wojna. Rządze zbierają żniwo w zaślepieniu. Czynnik męski aktywuje tu
chaos. I nie ma znaczenia zrozumienie wazjemne pomiędzy płcią słabą, tu nawet płeć
nie ma znaczenia. Napięcie, bez słów, w gestach rośnie im głębiej w ciszę długiego
ujęcia. Nie każdy psychicznie wytrzymuje ciszę i dłużyznę w relajach międzyluckich (i
wychodzi z kina - Taaa, sama nuuuda :). I ja dopiero za drugim razem oglądałem film bez
przewijania. Nie wiem dlaczego Pies andaluzyjaki mi się skojarzył ale to raczej nie jest
taka rewolucja i stała zmiana kierunków w kinematografii polskiej. Przykre jest to, że
takich retro-vertigo-filmów już więcej się nie spodziewam. Na pewno nie z takim efektem
zadziwienia. Szkoda.
Nabrałem ochoty na Młyn i Krzyż. Coś jeszcze zarekomendujecie w stylu Italiani?