Gdy księżyca pełnia blaskiem rzeźbi jego szlachetne oblicze, Shawn obrasta cały brązowym futrem plugawym. Wilkołactwem przeklęty, zdziera korę szponów kulfonami, łapą pazurzastą ryje w zimnej glebie. Warczy, a kąsa kłem raz jednym, raz drugim; krwawymi gałami dziko przewraca i żółtą pianą plwa obficie. Tak żyć niepodobna. Przeto Jesse bierze się za Davida, upiorną szczeżuję. Małż ów przeklęty, gdy księżyca pełnia blaskiem rzeźbi jego oślizłe oblicze, w uśmiechniętą bułę się przemienia. Z bułą ową Jesse los swój związać zamierza, a gdy księżyca pełnia... I taka to świąteczna robota. Pomysł musiał krążyć w rodzinie scenarzysty od pokoleń, co najmniej od czasów, gdy za szalone uchodziły pląsy Isadory Duncan.