Nie jest to kino komiksowe, sensacyjne, jakoś szczególnie brutalne, za to niepokojące i nieprzyjemne, bo mocno gorzkie. Nie jest to Joker jakiego znamy - komiksowy i przerysowany jak Jack Nicholson czy szalony, ale zmysłowy jak Heath Ledger. To wariat, ale smutny, sfrustrowany, cierpiący i zdesperowany. Fizycznie zabiedzony, nieatrakcyjny, zapuszczony, w najlepszym razie przezroczysty. Ma dość życia, świata, ludzi, więc w końcu reaguje gniewem, przemocą, anarchią.
Postać hipnotyzuje widza, bo wciela się w nią Joaquin Phoenix. To on niesie cały film, gra koncertowo, bo ten Joker jest napisany pod niego, pozwala wyżyć się aktorsko i zaprezentować cały swój talent.
Zaryzykuję, że to najlepszy Joker w historii, bo taki swojski, prawdziwy, mógłby być naszym sąsiadem. Trochę nie dziwię się też tym, którzy uważają ten film za niebezpieczny. Bo trochę rozumiemy tego Jokera, trochę mu dopingujemy, a na pewno mu współczujemy. Bo każdy z nas czuje czasami podobną złość, choćby na niesprawiedliwość społeczną czy arogancką władzę, bo w każdym z nas jest coś z anarchisty.