Film naciągany jak twarz Krzysztofa Ibisza:)
Ale scena z kurtką była dobra, ja już tyle razy w życiu ściągałem ,ubierałem i podnosiłem kurtkę ze powinienem mieć czarny pas w karate:D

Rozbawiłeś mnie tym porównaniem :) Ale takie filmy chyba już z samego założenia maja być naciągane. "Od zera do bohatera", już z założenia każdy film w takiej konwencji można uznać za naciągany a jednak są ich setki i wiele z nich należy do klasyków. Zgadzam się w tej kwestii z aneika, film, nawet jeśli "banalny", może być zrealizowany dobrze lub źle. Ten moim zdaniem, jak na kino familijne (bo chyba tak to trzeba nazwać), jest nakręcony naprawdę dobrze. Nie ma sensu doszukiwać się w nim wyjątkowej filozofii czy nowatorskiego scenariusza bo nie o to chodzi, trzeba zachować odpowiedni dystans oglądając taki film i odpowiednio go zaklasyfikować. Ja go obejrzałem, bo byłem ciekawy jak wypadnie Jaden Smith i moim zdaniem zagrał bardzo dobrze. Fajna scena jak chce powtórzyć naukę Hana z lustrem wody. Kiedy za drugim razem dziewczynka odpowiada znowu, że widzi siebie, to na jego twarzy pojawia się totalna rezygnacja lub może bardziej rozkminka co zrobił nie tak albo coś w stylu "o co chodzi?" :) Zdjęcia i realizacja oczywiście na wysokim poziomie, do tego Jackie Chan niekoniecznie w standardowej roli chociaż nie mogło zabraknąć sceny typowej dla niego. Nie żałuję, że obejrzałem i na pewno wolę obejrzeć taki film niż pięćdziesiątą część Piły :)

oj tam, oj tam :) A moim zdaniem fajnie wymyślili scenę z kurtką. Chyba można to przyrównać do Mrocznego Rycerza i sceny z długopisem - niewykonalne, ale trzeba pochwalić inwencję. Ja też myślałam, tak jak główny bohater, że pan Han chce go po prostu nauczyć szacunku dla matki, a tu proszę - element zaskoczenia. Mi to bardzo przypadło do gustu, może dlatego, że właśnie patrzyłam na ten film tak jak sehioo - z przymrużeniem oka.

W poprzednich częściach było mycie samochodu i malowanie płotu a teraz mamy kurtkę:)

Oddałaś w swojej wypowiedzi chyba wszystko to, co mnie samą urzekło w tym filmie. Od lat nie widziałam filmu, który w zaledwie dwie godziny wzbudziłby we mnie tyle emocji, który by mnie tyle nauczył, który tak bardzo dałby do myślenia. Będę do niego wracała ilekroć zapomnę, że mogę wybrać czy chcę powstać z upadku, czy nie, oj będę :)

Anelko, a obejrzalas moze pierwowzor z 1984 roku ? Jesli nie do konca udany remake Cie tak powalil to co powiesz na oryginal ? Mam tylko prosbe - nie porownuj Karate Kida do Mrocznego Rycerza - jak mawial moj dziadek "to nie uchodzi".

Oglądałam oryginał, ale było to miliony lat świetlnych temu :) Dlatego, przyznam szczerze, nie potrafię sobie ich dwóch uczciwie porównać. Nie porównuję też Karate Kid do Mrocznego Rycerza, broń Boże. Chodziło mi jedynie o ten motyw niemożliwości, a ten był pierwszy, jaki przyszedł mi do głowy.