Zarówno Kasyno, jak i Gudfelas są oparte na faktach, a De Niro i Pesci to jego starzy znajomi, więc postanowił obsadzić ich i tu. Nie od dziś wiadomo, że Martin to fan klasycznego rock n' rolla, zwłaszcza Rolling Stonesów, ale można też tu usłyszeć takie przeboje jak House of the Risin' Sun Animalsów, czy Nights in White Satin Moody Blues. Mnie jako fana, zwłaszcza tego drugiego bardzo to ucieszyło. Soundtracki w filmach Scorsese to przeważnie właśnie utwory rockowe. Co do narracji, fakt jest chaotyczna, ale to był celowy zabieg, mnie podobały się te monologi (zwłaszcza Pesciego), ale może to być dla wielu osób wadą. W Kasynie jest też więcej bluzgów i przekleństw, Ferajna to jednak chyba bardziej ułożony film, jednak ja zdecydowanie wolę Kasyno.

Powiedziałeś wszystko to, co ja zamierzałem, a nawet więcej, więc nie zostaje mi nic innego jak tylko napisać, że zgadzam się w 100% z tym komentarzem .