Generalnie, to sama nie rozumiem czym ja się tak podniecam w tym filmie. Nie jestem fanką krwawego, brutalnego kina, a jednak "Jatka w domu błękitnych liści" należy do grona moich ulubionych scen.
Na filmy, w których ważna jest tylko walka [ad. vol.1], patrzę z pogardą, że się tak wypowiem, jednak Kill Bill'a obejrzałam z niemal otwartymi ciągle ustami.
Lubię zawiłości w fabule, a w filmie Quentina.. no cóż, fabuła jest prościutka jak już wiele razy wspominana, budowa cepa, ale oczywiście Calinę totalnie pochłonęła.
Gdy po obejrzeniu filmu przejrzałam sobie jeszcze ciekawostki i odkryłam te szczegóły których sama nie wyłapałam, byłam jeszcze bardziej oczarowana.
Poza tym Pai Mei był genialny w każdej minucie.

Po przeanalizowaniu tych i jeszcze paru innych wniosków padł wyrok;
otóż oglądane za młodu, ze stryjem, w ilościach hurtowych, śmigających po ekranie Bruce'ów Lee ma właśnie teraz swoje skutki. Jednak Bruce nie był osamotniony w tych naszych wojażach wśród wschodnich filmów akcji. Było tego sporo, naprawdę. Bywały totalne słabizny, jak i całkiem przyjemne dla oka obrazy, ale jeżeli moja teoria jest trafna i właśnie dzięki tym wszystkim filmom, tak rozkochałam się w Kill Bill'u, nie żałuję ani minuty spędzonej ze stryjkiem przed telewizorem.

Także według mnie Kill Bill jest cackiem któremu należy się
vol.1 8/10, vol.2 9/10

Dziękuję za uwagę. (;