Uwielbiam Kill Billa, mam do niego duży sentyment. Mój pierwszy film Tarantino i od tego filmu zaczęłam się interesować kinem już tak bardziej serio, dlatego wystawiłam tak wysoką ocenę. Na jakiejś stronce wyczytałam że Japończycy nie przepadają za Kill Billem, ale nie wiem co to była za strona i nie wiem czy to prawda. Tak czy inaczej seans sprawia mi wiele przyjemności. Niektóre sceny budzą śmiech i są zbyt przesadzone, ale jak poogląda się japońskie kino to da się zauważyć że oni lubią popadać w przesadę i kicz. Tak jakby im więcej tandety tym lepiej. Ale niekiedy nawet fajnie się to ogląda.

Kitajce niech nie marudzą, bo prawie w każdym filmie mają te swoje przekombinowanie, dziwne retrospekcje z jeszcze dziwniejszą muzyką (ale trzeba jednak im przyznać, że oryginalne pomysły mają i zachód im je kradnie ile tylko wlezie). Kill Bill to takie miejsce na mojej topce, które też właśnie wiążę z nostalgią, jak niektórzy mają Terminatory i inne, ja się wychowałem trochę na KB. No i jak mówiłem jest tu sporo akcji, oryginalna muzyka (mam kupioną) i scenariusz tak nie leży w porównaniu do ostatnich prób zrobienia akcyjnego opus magnum- leci dużo zajebistych tekstów, no i robi sobie jaja z gatunku, jakim jest. Brak nominacji dla Sally Menke za montaż to kolejna kompromitacja akademii, jak zwykle tylko BAFTA pomyślała.