Jarosław Iwaszkiewicz należy do grona pisarzy, których dzieła polscy filmowcy przenoszą na ekran najczęściej. Jego proza jest bardzo "filmowa" - ma swój niepowtarzalny klimat, ciekawych bohaterów i psychologiczną głębię. Izabella Cywińska zmierzyła się z opowiadaniem "Kochankowie z Marony". Efekt pracy - jej i całej ekipy - jest znakomity. Historia niezwykłego związku rozgrywająca się wśród ponurych, jesiennych (a pod koniec filmu - zimowych) pejzaży robi duże wrażenie. Aktorsko film stoi na najwyższym poziomie - Karolina Gruszka, Krzysztof Zawadzki i Łukasz Simlat grają doskonale, równie dobrze wypada w drugoplanowej roli Danuta Stenka. Nastrój budują zdjęcia Marcina Koszałki i muzyka Jerzego Satanowskiego. Akcja rozgrywa się w bliżej nieokreślonym czasie (chociaż przyglądając się motorowi Arka i samochodowi pojawiającemu się pod koniec filmu znawca motoryzacji pewnie bez wahania wskazałby konkretny przedział czasowy:)) i miejscu - we wsi gdzieś na krańcu świata, z dala od cywilizacji, pośród niszczejących wraz z upływem lat budynków, pod niebiem zasnutym ciężkimi chmurami. Jest to wszystko bardzo plastyczne i równie depresyjne: w tych "okolicznościach przyrody" rozgrywa się uczuciowy dramat między bohaterami. Jak zwykle u Iwaszkiewicza, happy endu nie będzie, miłość idzie w parze ze śmiercią.
Pod pewnymi względami "Kochankowie..." przypominają "Brzezinę": w obu przypadkach akcja rozgrywa się między trójką głównych bohaterów, na odludziu, z tą jednak różnicą, że u Wajdy śmierć była skontrastowana z budzeniem się przyrody do życia (bohater umierał wiosną), a u Cywińskiej przyroda także umiera.
Chciałbym się jeszcze odnieść do zarzutów, jakie niektórzy recenzenci stawiają reżyserce w związku z wątkiem homoseksualnym. Krytykują ją za zbyt mało dosłowne i archaiczne pokazanie relacji między Arkiem i Jankiem. Wg mnie, Cywińska postąpiła słusznie unikając zbytniej dosłowności i stosując niedopowiedzenia. Film przemawia właśnie tą niejednoznaczną atmosferą.