Miałam mieszane uczucia oglądając ten film. Z jednej strony urzędnik, który właściie robi to co do niego należy (wyjątek od reguły). Z drugiej strony człowiek agresywny, pyszny (od "pycha" żeby nie było... ;-)), zbyt pewny siebie. O nim samym dowieadujemy sie tylko, że miał kiepskie dzieciństwo i na złość ojcu został dobrym człowiekiem. Ale czy na pewno? Czy ktoś, kogo mnóstwo ludzi wyzywa od skur....na, może być dobrym człowiekiem? A do tego romans z mężatka i wynajmowanie smarkaczy, żeby podokuczali ojcu... No i właściwie jego pycha i zachłanność go zgubiły. Okropne było też to, że do zmiany podejścia do życia skłoniło go nie chore dziecko, a matka dziecka, którą kiedyś porzucił bez słowa. A raczej nie ona tylko to, co ona może sobie o nim pomyśleć. To było okropne bo znam wielu takich ludzi. Dziwnie sie ogląda film, w którym nie można w żaden sposób postawić sie w sytuacji głównego bohatera. To była jedyna rzecz jaka mnie zaciekawiła w tym filmie. Obejrzałam go dosłownie godzine temu, a już nie pamiętam jak sie skończył. To też wydatnie mówi o jego fabule...