Może w zupełności nie zrozumiałem tego filmu - dlatego z ogromną przyjemnością jeszcze do niego
powrócę. Opiszę jednak to, co widziałem, słyszałem i myślałem:
Animacja - nigdy wcześniej w żadnym sci-fi nie natrafiłem na animację w tak poważnym,
pełnometrażowym filmie. W "Kongresie" nie tylko idealnie kontrastuje z "drugą stroną", ale także ma
sporo walorów artystycznych. Animacja została naprawdę świetnie wykonana - widać, że jest ona
hołdem dla starszych produkcji Disneya (podobna stylistyka, gradientowe powieki). Sekcja
rysunkowa nie odpycha, wręcz przeciwnie - pozwala skupić się na fabule, podkreśla chemiczność i
pociąga dalej. Czy jest to bajka dla dzieci? Nie. To bardzo inteligentny film, a animacja jest tylko
sposobem wyrażenia pewnych myśli autora.
Film "tradycyjny"/scenariusz - gra aktorska na dobrym poziomie, a opowieść Ala nie nużyła przy
naświetlaniu. Najbardziej podobała mi się jednak rola Kodiego Smita - widać, że to jego postać w
niektórych miejscach ciągnie fabułę dalej.
Muzyka - tu nie mam się do czego doczepić, muzyka do "Kongresu" pasuje idealnie i tylko wzmacnia
przekaz.

Zauważyłem też sporo aluzji do... wszystkiego :) Oprócz postaci/obrazów religijnych, zespołów
muzycznych i postaci historycznych, była scena podobna do sceny zrzucania bomby z Hot Shots.
Natomiast wyjęcie z niskiej drewnianej szafki butelki z wodą sodową przypomniało mi grę Broken
Sword II: The Smoking Mirror, która była narysowana w bardzo podobny sposób i gdzie również z
drewnianej, niskiej szafki musieliśmy wyjąć wodę sodową :) Ale chyba najciekawszą jest
bohaterka, która odgrywa samą siebie. Nie czytałem opisów, recenzji, nie oglądałem trailerów.
Dlatego zacząłem się zastanawiać, gdy w "Kongresie" pojawiały się tytuły konkretnych filmów i role.
Po filmie sprawdziłem i okazało się, że aktorka gra siebie, a fabularny życiorys jest jej prawdziwym
życiorysem. Bardzo ciekawe zagranie.