W wielkim korku ludzie spędzają całą dobę. Możemy przyjrzeć się przekrojowi społeczeństwa. Ludzie źli, głupi, nieuczciwi, naiwni, oszukujący, oszukiwani, agresywni, śmieszni... tak. Na początku przede wszystkim śmieszni. Jednak z czasem śmiech ustępuje przerażeniu, niesmakowi, smutkowi. Tak wygląda społeczeństwo. Na szczęście są też i pozytywni bohaterowie, światełko nadziei - może nie wszyscy ludzie są beznadziejni, może jest jeszcze nadzieja, jest komu ufać.
Zarówno pomysł na film, jak i jego realizacja zasługują na duże uznanie. Comencini spisał się bardzo dobrze, do tego udało mu się skompletować plejadę gwiazd z Włoch (Marcello Mastroianni , Alberto Sordi , Stefania Sandrelli, Ugo Tognazzi), Francj (Annie Girardot, Gérard Depardieu, Miou-miou, Patrick Dewaere) i Hipszani (Fernando Rey, Angela Molina, José María Prada). Tyle znanych twarzy w jednym filmie to widziałem chyba tylko u Tarantino.
Jeśli miałbym wskazać jakieś wady, to jedna nielogiczność wkradła się w scenie gwałtu, ale nie traktowałby,m tu nic dosłownie... no i nie wiem za bardzo jak mam rozumieć końcową scenę ze śpiącym chłopcem. Ale tak po za tym jest to czytelny i dosadny śmieszno-smutny obraz społeczeństwa, nie tylko włoskiego.