Zaskoczyła mnie umiejętność w oddaniu stanu emocjonalnego osoby pragnącej śmierci i nie mogącej znieść życia. Nie sądziłam, że można ten stan tak wiernie przedstawić za pomocą filmu. Film jest poważny, miejscami może nieco odpychający i mogący powodować mniejsze lub większe uczucie mdłości. Charakterystyczne odczucia zawsze nierozerwalnie spojone z samobójstwem. Rozsadzające głowę uczucia, sam fakt tego jak bardzo odrzucającym i nie do zniesienia może być życie. Ulga towarzysząca waleniu głową w ścianę lub choćby sama tak silna chęć tego. Uczucie mrowienia i mdlenia w całym ciele. Niesamowita wierność w oddaniu wszystkich tych odczuć w zachowaniu ostatniego "niedzielnego" bohatera. Wyrazistość jego reakcji, naprężeń w ciele, przewodności nerwów.

Tyle osób i tyle zdawałoby się różnych podejść do śmierci - w sposób mniej lub bardziej pozornie spokojny, lecz zawsze z tym samym umęczeniem faktem istnienia i potrzebą zakończenia tego.

I sam ten pomysł na postać Króla Śmierci - jego definicja: "To jest król śmierci - sprawia, że ludzie chcą umierać." Niby taka prosta definicja, a jednak jak celnie określająca ten stan. Jest w nim coś z obsesji i bycia owładniętym śmiercią, bycia już gdzieś indziej - bycia pod władzą "Króla Śmierci". Wszystko staje się tak mało ważne, za to śmierć, oczekiwanie na nią, pragnienie jej - skupia całą uwagę. To zawsze musi być smutne i musi być poważne. Nie ma wesołych samobójstw i nie ma wesołej śmierci nawet kiedy się jej ogromnie pragnie, potrzebuje i jest się z nią pogodzonym dużo bardziej niż z życiem.

Ten film wszystko to oddaje. Cały ten niesamowity pęk emocji.
Niesamowita hipnotyzująca muzyka Daktari Lorenza.
Niesamowite monologi/komentarze.
"To co mnie zabija, pozostanie moim sekretem." - sedno intymności samobójstwa i samych myśli i uczuć związanych z naszą własną śmiercią - tego wszystkiego, czego nikt inny nigdy do końca nie pojmie.