Tak się jakoś składa, że kina lubią pokazywać widzom demoniczne siły opętujące niewinne osoby i śmiałe próby wyegzorcyzmowania jednych z drugich. Ponad trzy dekady po szturmie najsłynniejszych horrorów tego nurtu - "Egzorcyście" i "Omenie" - niewiele się w temacie zmieniło (chyba że podciągnąć do tej kategorii "Ring"/"Ringu") i żadnych oznak rewolucji nie widać. "Kronika opętania", choć naśladowczynią jest zręczną, niczego świeżego sobą nie wnosi.

W dość świeżo rozbitą rodzinę Clyde'a za sprawą ogrodowej wyprzedaży wkracza tajemnicza skrzynka. Emily - młodsza córka Clyde'a - z każdym dniem przywiązuję się do niej coraz bardziej, co odbija się negatywnie na jej osobowości i zachowaniu. Gdy stanie się już całkowicie jasne, że za jej stan odpowiada coś znacznie groźniejszego niż rozwód rodziców, Clyde stanie do nierównej walki z dybukiem.

Fabuła filmu do odkrywczych nie należy i żadną niespodzianką w finale raczej nie zaskoczy. Pomimo swojej wtórności jest jednak dobrze poskładana. Scenarzyści dobrze nakreślili głównych bohaterów, pokazali relacje panujące w rodzinie, a tym samym przygotowali solidny grunt pod "straszne momenty". Chwyt z rozwodem i kilkoma mniej odpowiedzialnymi decyzjami Clyde'a dobrze wyjaśnia, czemu tak długo nikt nie zauważył zmian u małej. To także dzięki temu "Kronika opętania" jest bardziej horrorem o pechowej rodzinie, niż zbiorem horrorowatych scenek.

Kolejną zaletą filmu jest dobra obsada. Jeffrey Dean Morgan i Kyra Sedgwick świetnie sprawdzili się w roli rozwiedzionej pary próbującej zrekompensować swym dzieciom życie w rozbitej rodzinie. Dobrze również wypada Grant Show jako dodatkowa kość niezgody między nimi. Co jednak najważniejsze swoim rolom podołały również dziewczynki - Madison Davenport i przede wszystkim Natasha Calls przechodząca ekranową transformację z niewinnego aniołka poprzez emo aż do rozzłoszczonej bestii. Raczej nie wejdzie do kanonu złowieszczych dziewczynek pokroju Sadako, ale łatwo będzie uwierzyć w jej postać.

Od strony technicznej film prezentuje się nienagannie. Efekty specjalne wyglądają naturalnie, zdjęcia są czytelne, montaż i udźwiękowienie taki jak należy. Osobiście uronię jednak kolejną łezkę nad tak często praktykowanym odsycaniem barw - lubiłem czasy gdy nocne sceny kręcono w studiu, plener wypełniano gęstym dymem i doświetlano lampami, tak że noc miała odcień fioletowy. Żadne nocne ujęcie z bohaterami w zielonkawej, czy błękitnej poświacie nie może się temu równać.

Nam będzie dane odczuć też pewien mankament regionalny. Podczas gdy cała reszta globu będzie słyszała demona syczącego jakieś nieartykułowane sylaby, my usłyszymy nasz piękny polski język. Może i naznaczony drobnymi błędami, ale tym razem to będzie autentycznie język polski - w odróżnieniu od paru produkcji gdzie polski język był dublowany przez rosyjski. To dość przyjemny ukłon w stronę naszego regionu, ale sprawia też że jesteśmy w stanie zrozumieć niemal każdą nawet najgłupszą odzywkę demona. Gdy reszta globu w dialogu córki z demonem rozumie tylko odpowiedzi małej i próbuje całkować czegóż to ona się tak przeraziła, my dowiemy się tego z pierwszej ręki. W jednej z ostatnich scen nasz swojski demon wykaże się cyniczną naturą podśpiewując pewną rymowankę w akompaniamencie mrocznej melodyjki, co podczas mojego seansu wywołało niemałe rozbawienie całej widowni. Co by nie mówić - ciekawe doświadczenie.

"Kronika opętania" jest solidna, ale wtórna. A może nawet bardziej wtórna, ale solidna. Miłośnicy historii o opętaniach nie dostrzegą w niej niczego nowego, ale powodów do narzekań również nie znajdą. Pozostali wspomną słynnych prekursorów i szybko o filmie zapomną.
2-3/5


P.S.
...:::[SPOILER]::...
Wiecie może co recytował dybuk pod koniec filmu? Siostra usłyszała "ile małych Żydków w lesie", ja z kolei "ile małych grzybków w lesie". Jestem ciekaw kto z nas był bliżej. :)
..:::[SPOILER OFF]:::...