Gdyby nie dziwne, pozbawione logiki niektóre akcje, film nie był by najgorszy. Po pierwsze - która dziewczyna gotowa by była włamać się w nocy do baru, by ratować poznanego przed paroma godzinami kolesia? I dlaczego koleś współpracuje z mamusią, pomagając jej karmić zombich, by na końcu bez mrugnięcia okiem obrócić się przeciwko niej? I dlaczego zombie kuśtykają powoli, by za chwilę ciąć jak sprinterzy, czy z werwą pudziana rozwalać zabite dechami okno kilofem?
Takich kwiatków było sporo i obniżyły znacząco ocenę filmu w moich oczach. Pomijam już fakt, że obraz ten jest kolejną wariacją na temat "Teksańskiej...", której fani bez trudu znajdą w "La Meute" sceny niemal żywcem przekopiowane. Miało być oryginalnie, wyszło jak zwykle.