We wrześniu 1939 Adolf Hitler przyjechał do Gdańska i uczynił Alberta Forstera namiestnikiem Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie. Jego zadaniem była całkowita germanizacja Pomorza. Jeden z pierwszych jej etapów stanowiła eksterminacja polskiej inteligencji na tych ziemiach. W pierwszych latach wojny, w lasach w okolicy Piaśnicy w pobliżu Wejherowa, wymordowano około dwunastu tysięcy urzędników, nauczycieli, księży, lekarzy, inżynierów. Ciała zrzucono do dwudziestu sześciu masowych grobów o powierzchni od 8 do 20 m2. W zbrodni wzięli udział przedstawiciele nielicznej na tych ziemiach ludności niemieckiej - niedawni sąsiedzi mordowanych. Większość mogił została wypalona tuż przed nadejściem Armii Czerwonej. Rękoma więźniów Stutthofu zbrodniarze usiłowali zatrzeć ślady masowych mordów. O tych tragicznych wydarzeniach opowiadają historycy, świadkowie i najbliżsi ofiar. Ich wypowiedzi i wspomnienia zilustrowane zostały materiałami archiwalnymi - fotografiami, zdjęciami, unikatowymi archiwaliami filmowymi (np. zarejestrowanymi scenami ekshumacji). W filmie wykorzystano również współczesne ujęcia miejsca zbrodni. W narracji filmu pojawiają się nie tylko informacje o skali zbrodni - opowiedziano również historie poszczególnych, znanych z imienia i nazwiska ofiar, jak ks. Edmund Roszczynialski, burmistrz Wejherowa, Teodor Bolduan, czy nauczycielki Stanisława i Kazimiera Panek.