"Vital signs" zaczyna się od dwóch bardzo formalnych kadrów. W pierwszym widzimy statyczne ujęcie na wprost grającego muzyka, a w drugim ujęcie z góry na umierającą właśnie babcię głównej bohaterki. Kobieta umiera w hospicjum. Bohaterka poruszona tym wydarzeniem zatrudnia się w obiekcie, jako wolontariuszka. Ten wątek będzie się przeplatał z wątkiem relacji uczuciowych pomiędzy nią, a jej chłopakiem. Zestawienie ich ze sobą pokazuje szeroką gamę uczuć od miłości do gniewu, poprzez litość, zrozumienie itd. Od tych pierwszych scen czuć duży rygor, a zarazem pomysł na film u młodej reżyserki, a zarazem autorki zdjęć. Zdjęcia są surowe, ale nie pozbawione artyzmu. Kadry, kompozycja, oświetlenie są bardzo przemyślane i same w sobie piękne. Z dużym wyczuciem robione są z reguły statyczne sceny chorych w hospicjum. Z drugiej strony inne, ale równie dobre są te pokazujące relacje pomiędzy bohaterką, a jej chłopakiem. Na bazie kilku wydawało się zdawkowych scen udało się reżyserce stworzyć autentyczne postacie, które nie są jednoznaczne. W dodatku w żadnym z momentów filmu nie czuć, że autorka popada w banał. Dopracowanie formalne uzupełnia ciekawa muzyka. Jest równie chropowata, jak zdjęcia, bardzo dobrze z nimi współgrająca. Przypomina nagrania drone'owe z pogranicza takich zespołów, jak Nadja, czy Boris. Potęguje to klimat całości. Będę czekał na kolejny film Sophie Deraspe, gdyż "Vital signs" pozostaje jednym z najciekawszych odkryć tego roku.