Paul Thomas Anderson, rezyser wspanialej "Magnolii", zrobil komedie
romantyczna.
i jest to nowy glos w tym zacnym gatunku.
i cholera, jaki udziwniony. jesli mialbym z czyms mi sie skojarzyc to z
sama miloscia, ktora nigdy nie wpisuje sie w schematy, zawsze
wylacznie zaskakuje, uczucie 'rozmienienia na drobne' nastepuje nagle,
wtedy i glupota i madrosc sensu zazwyczaj nie maja.

Garry rozmawia przez telefon z klientem. ot zwykla rozmowa, ktos
chcial zasiegnac informacji. Garry wychodzi przed biuro gdzies na
przedmiesciach Los Angeles. kamera bardzo wolno zmierza kilkadziesiat
metrow ku ulicy, ktora przemierzaja samochody. nagle trzask prask,
wypadek samochodowy. przejezdzajaca tuz obok furgonetka [nie
uczestniczaca w wypadku] zatrzymuje sie, ktos wystwia pianino przed
samochod. odjezdza. stoi wiec sobie pianino na pustym chodniku, tuz po
wypadku. Garry tylko sie patrzy, jak widz, nie wie o co chodzi.

i nie wie o co chodzi.

i wiecie co? milosc to banal, a przynajmniej wyobrazenie o niej.
konfrontacja z glupia rzeczywistoscia to ciagle, nieprzerwane
zaskakiwanie. jesli sa jakies reguly, to w szczegolach nigdy
schematyczne. i kurcze 'Punch-drunk love' jak malo ktory film jest o
prawdziwej milosci. to znaczy i tej bajkowej [bo uczuciem owym trudno
wzgardzic], ale i tej pelnej gaf, gdy za bardzo sie staramy. pelna
poezji [bo wzniosla, prozą nie do opisania] i... zwykla [zdarza sie,
czasem mija, wraca, ginie, czasem jej szkoda, czasem godna
zapomnienia, badz przez przypadek pamiec gubiaca].
az trudno ocenic film Andersona. na pewno przedziwny tj komedia
romantyczna jakiej nie widzialem jeszcze.