(uwaga - mogą być spojlery)
Widocznie nigdy prawdziwie nie kochałaś, ani nie byłaś kochaną, skoro w ten sposób postrzegasz zachowanie głównego bohatera. On nie uważał, że wszyscy wokół są źli, a już na pewno nie, że zła jest Theresa, którą przecież kochał, i to właśnie dzięki niej umiał pogodzić się z przeszłością, na nowo skonfrontować z zadaniami, które przerwał (budowa łodzi) i żyć dalej (przekazanie obrazów żony jej rodzinie). Tak się dzieje z człowiekiem, kiedy spotka bratnią duszę, którą kocha z wzajemnością, i która nagle umiera. Wtedy umiera z nią cały świat. Człowiek nie jest przedmiotem, który po śmierci zastępujesz innym modelem i lecisz dalej z tym koksem ("Tak się składa że żywi maja pierwszeństwo nad nieboszczykami" -co to w ogóle za stwierdzenie?). Ale tego typu miłość to jednak bardzo rzadka "przypadłość". I Garret wcale nie ignorował Theresy. Przecież od początku ich znajomości zapraszał ją na rejsy, chciał, żeby u niego została, żeby nie odjeżdżała, przyjechał do niej, ona nawiązała nić sympatii z jego ojcem, z kolei Garret polubił się z jej synkiem, miło spędzali czas razem. Mnie tylko dziwi, że starczyły mu jedynie dwa lata, żeby się otrząsnąć po tak tragicznej utracie ukochanej i wpuścić do swojego życia inną kobietę. Bardzo to było odważne z jego strony. Dobrze, że miał koło siebie takiego fajnego, wyrozumiałego ojca, który go wspierał jak umiał i może trochę otworzył oczy, a przynajmniej dzięki niemu nie zapadł się w siebie i nie stał się zimnym gburem. Piękny film.