Dramat prostych ludzi, ale prostych ową franciszkańską prostotą, pełną wiary, czyli wyższego zrozumienia.

Ładnie to ująłeś. Z pewnych przeciwstawnych sobie punktów widzenia życia i świata, obraz ten będzie albo nasycony treścią, albo powieje z nim pustką i nudą. Wydaje mi się jednak, że finał filmu pokazuje wręcz przeciwnie do tego, co napisałeś, że próba, która początkowo wydawała się być ponad ich siły, ostatecznie stała się ich świadomym wyborem i spodziewanym zakończeniem.

Przedostatnia, wspaniała scena filmu, poraziła mnie jasnością. Zdałem sobie sprawę z tego, że w tej cudownie bliskiej, braterskiej atmosferze, zgromadzona przy stole grupa przyjaciół, zasiada do Ostatniej Wieczerzy. I z ich twarzy dało się odczytać, że najprawdopodobniej tak właśnie ją przeżywali.