Droga horenheb, chyba jesteś uprzedzona. Wszystko uprościłaś i spłyciłaś.

Mamy do czynienia z filmem, a nie z dokumentem obrazującym sytuację społeczno-polityczną w Algierii. Film nie jest naiwny. To nie "kawa na ławę". Uważam, że inteligentnych, nawet nieco leniwych, zmusza mimo wszystko do refleksji i być może do zorientowania się w niedawnej historii tej części świata..

Byłbym zdziwiony, gdyby nie pojawiły się w tym filmie wątpliwości wśród zakonników i zachowania typowo ludzie takie jak strach przed śmiercią. Myślę, że twórca filmu miał nawet prawo ostrzej pokazać konflikt, który musiał się zrodzić w sytuacji zagrożenia życia. Była tylko jedna scena tego typu, przy myciu naczyń.

"Ludzie Boga" nie jest kolejną amerykańską baśnią prosto z Hollywood. Film oparty jest na autentycznych wydarzeniach. Pokazuje świetnie istotę chrześcijaństwa czyli religii, która jest bliska życiu. Z jednej strony wątpliwości i strach, z drugiej wierność Bogu, miejscowym ludziom, zobowiązaniom i powołaniu. To cechy obce współczesnemu człowiekowi tzw. cywilizacji Zachodu.

Zarzucasz bohaterom, że ulegli presji starszych zakonników, którzy uważali, że nie mają nic do stracenia i śmierć mają blisko. Nie znasz ludzkiej psychiki. Nigdy nie ma takiego momentu w życiu, kiedy już nie można niczego zyskać. Najczęściej, gdy ktoś mówi, że chce umrzeć, woła o miłość, zainteresowanie i o akceptację. Każdy chce żyć. To jest podstawowy instynkt. (były przypadki w Polsce, że ktoś pisał do sądu o zgodę na eutanazję, a kiedy zrobiono o nim reportaż, dano mu pracę w fundacji Anny Dymnej, wywleczono go wreszcie z domu, mówił, że chce żyć)

Piszesz, że przełożony był fanatyczny. A może był stanowczy, miał silny charakter i głęboką wiarę? To trochę nas razi? Wolimy szukać "kompromisów", jednocześnie poddając się przy pierwszej lepszej trudnej sytuacji.

Byłem dziś w kinie. Faktycznie na sali w większości byli ludzie starsi (czyt. dojrzali), ale byli i młodzi. Nie brałbym wszystkiego pod jeden mianownik i nie oceniałbym wszystkich tak krytycznie, jak Ty to robisz mówiąc, że naiwny film był pożywką dla czyjejś religijności. Wszystkie uogólnienia zawsze są krzywdzące, a kogoś, kto je stosuje stawiają w wątpliwym świetle.

W trakcie oglądania filmu miałem wrażenie, że film nieco się "ciągnie", że jest zbyt rozwlekły. Po obejrzeniu do końca przestałem mieć takie wrażenie. Rzadko się zdarza, by widzowie wytrzymali do końca napisów. Tym razem tak było. Nikt się nie zerwał w momencie zapalenia światła i pojawieniu się przy wejściu pracownika kina. Może to coś znaczy?

Dla mnie duża satysfakcja z obejrzenia filmu o tyle nieoczekiwana, bo spodziewałem się innej formuły dla opowiedzenia tej historii.
Nie śpieszyłem się do tego spotkania obawiając się ,,ekscytujących" ujęć schnących ścian by Tarkowski...
Myślę, że to portret ośmiu ludzi, nie całego Chrześcijaństwa, którzy własne powołanie przekuwają w dobre i ciepłe relacje z otoczeniem.
Pozbawieni fanatyzmu, misjonarskich zapędów prezentują wachlarz zachowań bezinteresownych ale kiedy pojawi się lęk przed śmiercią będą potrzebowali czasu by się z tym lękiem oswoić. To ich bardzo uwiarygadnia, nawet jeśli widz wie, że film jest pewnym zapisem historii, która miała miejsce w rzeczywistości.
Silna emocjonalnie scena picia wina przy dźwiękach Czajkowskiego będąca kulminacją filmu wieńcząca niejako wcześniejsze rozmowy o potrzebie utrzymania klasztoru w imię wiary ale i w imię zachowania własnych przekonań i standardów moralnych skonfrontowana z finalną, znacznie mniej oryginalną, żeby nie użyć określenia banalną, w moim odczuciu, wybornie równoważy, tę w gruncie rzeczy psychologiczną przypowieść o ... Ludziach Boga.
Good night, and good luck, esforty.
8/10