Lubię eksperymentować z filmem, więc zazwyczaj świadomie sięgam po podobne obrazy. Film zarówno budzi odrazę i obrzydzenie a zarazem przyciąga swoistym, mistrzowsko utkanym klimatem. Czułem trochę tutaj Hitchock'a i jego Psychozę jeśli chodzi o zawiesistość relacji Martin - Matka. Konwencja czarno-bieli na plus, w kolorze film straciłby naturalny wyraz mroku i "mgły". Montaż również mi się podobał, czasami czułem brak płynności, na korzyść. Milczący, niewiarygodnie dobrze dobrany aktor na Martina to kunszt dramaturgii jego choroby. Obleśny w całej krasie doktorek ze swoimi filozofiami psycho-erotycznymi przypomina mi przerysowanego Freud'a . Sam pomysł jest machiną całego filmu, bez względu, jakby napisać scenariusz, szokowałby. Z pewnością niektóre sceny dają po kiszkach, to inny wymiar obrzydzenia niż Piła czy flaki na ścianach. Mnie dotknęły sceny z kobietą w ciąży... Jednak zważywszy na fakt, co robili z ludźmi w Obozach czy na wojnach albo przesłuchaniach, film staje się kolejną "perełką" w przekraczaniu przez ludzką wyobraźnię metod i pomysłów zabijania czy znęcania się. Nie polecam ludziom, którzy nie są świadomi własnych wyborów i nie są dojrzali, bo podobne obrazy mogą nieciekawie wpłynąć na psychikę lub dojrzewanie.
Jeszcze się zastanawiam nad oceną. Pozdrawiam.