zgadzam się, chociaż trzeba przyznać, że odczuwa się mimowolne zażenowanie dając dobrą ocenę akurat temu filmowi. zdjęcia są naprawdę bardzo dobre, pogłębiony kontrast czerni i bieli sugeruje, że forma jest bardziej nawet niż fabuła przemyślana. reżyser i operator mimo niemal pewnego skrzywienia epatowania okrucieństwem i, według mnie, tanim dość szokiem na pewno zrealizowali dobry obraz. główny bohater jest po prostu niezwykle utalentowanym aktorem (poza tym, że przerażającym). w filmie przeszkadzało mi jednak zacięcie do stylizowania na "slasher film", co było mocno niesmaczne i trochę gryzło się z "artystyczną" koncepcją przedstawienia. oczywiście było to na pewno zamierzone i przemyślane – mnie jednak zupełnie nie odpowiada, stąd moja nienajwyższa ocena.

Starałam się oceniając film ocenić jego poszczególne elementy składające się na całość, nie podchodziłam do tego jako- jak dam wysoką ocenę to będę zboczoną psycholką. Dałam wysoką ocenę właśnie za te aspekty o których napisałeś. Forma filmu naprawdę stworzyła fajny klimat, wydaje mi się że gdyby ten film byłby kolorowy to natłok krwi, fekaliów i feria barw mogłyby mu nadać wydźwięk wręcz tandetny, pospolitego horroru klasy niższej. A tak wyszło ambitnie, bardziej skupiamy się na emocjach niż na krwi czy innych tym podobnych ;) Mi też troszkę przeszkadzała ciągła stylizacja na slasher, ale cóż, nie można mieć wszystkiego, widocznie taka była wizja twórców ;) Zgadzam się też z Tobą że główna postać była świetna, ani jedno słowo nie padło z jego ust (no, jedno mini mini ;)) a był po prostu... przerażający.

Większy dreszczyk emocji jest podczas słuchania Akira Yamaoka - A Stray Child niż podczas oglądania tego filmu ..
Jedynie postać Martina go ratuje ..