... Niefortunne jest tu porównywanie do Pani Bovary, ...
A jakże, fortunne! Tak w książce jak i filmie mamy zawartą krytykę mieszczaństwa, Flaubert krytykuje wariant XIX-to wieczny, a Field współczesny z początku XXI wieku. Ale w każdym przypadku to stan mieszczański. Nadto, historia Sarah nie odnajdującej się tak w powinnościach matki jak i żony, tu akurat ,,silnie wspierana" mężowskim zachowaniem istotnie koresponduje z losami Emmy Bovary. Znakomitą większość ekranowych wydarzeń z offu komentuje wszechwiedzący narrator, który to środek w kinie zwykle wypada sztucznie, tu sprawdza się wyśmienicie, jest przecież też pomysłem z literackiego oryginału.
O tym, że w filmie pada tytuł książki Flauberta, więcej odbywa się nad jej bohaterką osobliwy sąd, a zatem związek z <bovaryzmem> wyrażony zostaje expresis verbis wspomnę tylko z kronikarskiego obowiązku.
Zali potrzebne jeszcze: długi, te zapewne tu będące kredytami czy próby samobójcze?
Tylko w jednej z sześciu pomieszczonych recenzji filmwebowych wspomina się o związku filmu Todda Fielda z prozą pana Flauberta, podczas gdy, tak myślę, to ten związek jest stosem pacierzowym filmu i kluczem do satysfakcji z seansu.
Za to sugeruje się związek z kinem jakie popełniał Robert Altman bo jako tło głównego wątku snuje się trzy inne opowieści. Fundamentalnie się nie zgadzam. Pan Altman nigdy nie był tak blisko emocjonalnie z postaciami swoich filmów. I, o ile sobie przypominam, nie pozwalał na taką bliskość kamerze.Może z wyjątkiem filmu "Obrazy" gdzie taka bliskość ma miejsce, ale też jest to bardzo osobne dokonanie amerykańskiego mistrza.
Użycie związku frazeologicznego, cytuję: Zakończenie trywialne, koniec cytatu pozostawiam bez komentarza, jeśli nie liczyć tego zdania.
Good night, and good luck, esforty.

9/10