Jeśli film miał być o niedojrzałych do dorosłego życia i rodziny, zagubionych ludziach, to się
udało. Jeśli o miłości to nie kupuję tego. Dwoje zakochuje się w sobie: On, nieporadny prawie-
prawnik, który udaję przed żoną, że uczy się do egzaminu, którego zdecydowanie nie chce
zdawać (ale na to, żeby robić coś innego brakuje mu odwagi) i ona znudzona życiem i
zmęczona, zaniedbywana żona i matka. A już motyw końcowy mnie totalnie powalił. Wspaniały
ojciec zostawia synka, kochająca matka porywa córkę z domu by nareszcie być razem (któż to
słyszał o rozwodach!), po drodze jednak on postanawia pojeździć na desce (ukochana z
dzieckiem poczeka przecież w ciemnym parku). W międzyczasie Sarah postanawia pocieszyć
Ronniego i tak ją to zajmuje, że nie zauważa jak znika jej córka. Małe dzieci - to idealne
określenie wszystkich bohaterów.
Zasługujący na uwagę motyw to Ronnie, zwłaszcza w kontekście swojego symbiotycznego i
zależnego związku z matką. Reszta wątków urwanych, nie rozwiniętych dostatecznie jak na tak
długi film. Nie zaskoczył mnie, raczej łatwy do przewidzenia.
Trudny do oceny, porusza wiele ważnych wątków, ale w sposób trochę nieudany.